:: วันที่ 29 ... ( วันที่ 23 ) ::

.

.

ทุกอย่างเงียบเชียบ ...

ผมนั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม

.. แต่ไร้ความรู้สึก ..

หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน

ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองให้เป็นปกติได้เลย

อยากโทรหาเธอ อยากคุยกับเธอ

ตอนนี้คงกำลังจัดการเรื่องคุณแม่อยู่ที่ต่างจังหวัด

เราไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่เมื่อคืน

สิ่งที่ผมทำได้ ... ก็คือขอร้องให้เพื่อนผม

ช่วยโทรไปหาเธอ บอกเธอให้ที

ผมเป็นห่วงเธอมากที่สุด .....

.

.

.

เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้

วันที่เธอบอกว่าเธอเจ็บปวดและทรมาน

ตัวผมเองก็ไม่ต่างกัน

ความรักของเราที่เธอขอร้อง

ว่าถ้าทุกอย่างมันเดินต่อไปไม่ได้ .. เราก็จบลงแค่นี้เถอะ

เธอถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าผมต้องการอะไรกันแน่

รู้มั้ย ... ว่าเธอเจ็บปวดมากขึ้นทุกวัน

แล้วผมก็ยังไม่มีปัญญาทำอะไรเพื่อเธอให้มากกว่านี้

ระหว่างผมกับเธอ ..

ไม่รู้ว่าใครที่ต้องทรมานมากกว่ากัน

วันนี้ผมไม่กล้าโทรหาเธอ ... ทั้ง ๆ ที่คิดถึงแทบขาดใจ

อยากให้ตัวเองหายไปจากโลกซะตอนนี้

จะได้ไม่ต้องทำให้ใครเจ็บปวดอีก

มันเป็นความคิดที่งี่เง่าที่สุดในชีวิต

ถ้าหากไม่อยากให้ใครเจ็บปวด ผมก็ต้องหยุดการกระทำของตัวเองซะ

เลิกทำให้เธอเจ็บ .. เลิกทำให้เธอร้องไห้

เลิกเหนี่ยวรั้งเธอซะที .....

.

.



.

.

To Be Continue