:: รู้ สึ ก แ ย่ ๆ ::

.

.

เค้าบอกว่า

มนุษย์ทุกคน ..... มีสิทธิที่จะเลือก

อะไรก็ได้ ... จริงเหรอ?

เค้าว่ากันว่า ....

ถ้าเราเลือกที่จะมีความสุข ... เราก็จะมีความสุข

แต่ถ้าเราเลือกที่จะมองแต่ความทุกข์

เราก็จะเห็นแต่ความทุกข์ ความไม่สบายใจ .. ล้วน ๆ

เค้าพูดกันว่า ...

ทุกอย่าง .... ล้วนอยู่ที่ใจ

คนเราจะสูงเทียมฟ้า .. ต่ำเตี้ยติดดิน

ไม่ใช่เพราะแต่งตัวหรูหรา ... มีนามสกุลยาว ๆ

ไม่ใช่เพราะมีเงินทอง หรือยศฐาบรรดาศักดิ์ ( เขียนถูกมั้ยวะเนี่ย ? )

ผมจำไม่ได้แล้วว่าจำคำพูดแบบนี้มาจากไหน

แต่ผมชอบมัน ....

.... " ขนาดของหัวใจ " ....

ทำให้คนคนหนึ่ง ยิ่งใหญ่กว่าคนอีกคนหนึ่ง

หัวใจที่ยิ่งใหญ่ด้วยความดี และจริงใจ

สามารถเอาชนะทุกสิ่งได้เสมอ

แต่วันนี้ ...

ผมมองไม่เห็นขนาดของหัวใจตัวเองเลย

ผมไม่ได้ต้องการความยิ่งใหญ่

แต่ก็ไม่ได้ต้องการให้ใครเหยียบจมดิน

ตอนเด็ก ๆ ..

ในขณะที่เพื่อน ๆ ทุกคน

สามารถตอบได้ว่า โตขี้นหนูจะเป็นทหาร

เป็นหมอ เป็นคุณครู เป็นตำรวจ ...

ผมคนเดียวที่ยังนึกไม่ออก

คุณครูบอกว่า .... ไม่เป็นไร

หนูจะได้เป็นอะไรที่อยากเป็น ขอให้เป็นเด็กดีแล้วกัน

ตอนนี้ ... ผมไม่นึกอยากเป็นอะไรแล้วล่ะ

แค่ทุกวันนี้ ขอให้เวลาที่ผ่านไปในแต่ละวัน

.. มีความสุขบ้างก็พอ ..

.

.

.

:: Finally Love Song ::

.

.

วันศุกร์ที่ 16 มิ.ย. 2549

ผมออกเดินทางจาก กทม.แต่เช้ามืด

ตรงดิ่งสู่พัทยา เพื่อไปเข้างานให้ทัน

ถึงจะต้องอาศัยหลับบนรถไปตลอดทาง

แต่มันเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด

จากที่ไม่เคยมีความรู้สึกปลอดโปร่งแบบนี้มาหลายปี

เธอยังคงเป็นห่วง และโทรหาผมเป็นระยะ ๆ

วันนี้เราคุยกันแบบไร้กังวลเรื่องใด ๆ ทั้งสิ้น

ทั้งเธอ ทั้งผม .. ไม่มีใครต้องรออีกต่อไปแล้ว

.

.

.

ทั้งหมด ....

คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่างที่รวมเป็น " เรา " ในวันนี้

หลังจากนั้นชีวิตผมก็เริ่มการเดินทางอีกครั้ง

เช้าไปทำงานที่พัทยา เย็นก็กลับมาหาเธอที่กทม.

จนครึ่งเดือนผ่านไป ...

ผมก็ได้งานใหม่ ที่อยู่ใกล้เธอมากขึ้น

แล้วการเดินทางของผมก็หยุดไว้ที่เธอคนนี้ตลอดมา ( แหวะ .... )

ผ่านวันนั้นมา 3 ปีแล้ว ...

เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเหมือนคืนนั้นเลย

นั่งเล่นคอมฯจนดึกดื่น ..

หันไปมองไอ้อ้วนที่หลับอยู่บนเตียง ...

แล้วก็อมยิ้นออกมาเบา ๆ .....

เพลงทุกเพลงที่อัพมาทุกหน้าของบล็อค

คือเพลง เพลงเดียวกัน .. กับที่ส่งให้เธอทุกวันในตอนนั้น

( ซึ่งก็ไม่เคยได้รับรู้ว่าเค้าได้สนใจฟังบ้างรึเปล่าหรอก )

เพราะทุก ๆ เช้าที่ตูดแปะลงที่หน้าเคาเตอร์เมื่อไหร่

สิ่งแรกที่ทำก็คือ " คิดถึงเธอ "

แล้วก็ง่วนอยู่กับการส่งอีเมลล์ ส่งเพลง ให้เธอวันละครั้ง

จนหลัง ๆ ก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

บางวันก็ส่งทั้งเพลง .. ส่งทั้งการ์ด

ส่งอีเมลล์ยาว ๆ (ประมาณ 8 หน้า)

เอาไว้ให้เธออ่านให้เบื่อเล่น ๆ

ตอนนี้ก็ยังเก็บข้อความทุกฉบับเอาไว้

วันดีคืนดีมาเปิดอ่าน ... แล้วก็นั่งหัวเราะคนเดียว

" เขียนจดหมายเหมือนเด็กยังไม่โต "

มีง๊องแง๊ง แง้ว ๆ ไรไม่รุ ปัญญาอ่อนดี .... __"__

หุ หุ ...

จริง ๆ ต่อจากวันนั้นก็ยังส่งเพลง ส่งเมลล์ให้เธออ่านอยู่

จนย้ายไปทำงานที่ใหม่นั่นแหละ ... ถึงได้หยุด

เนื่องจากความไม่สะดวกมากมายหลายประการ

ประกอบกับผู้รับสารคงเบื่อแล้วด้วยแหละ

ที่ต้องมานั่งเช็คอีเมลล์ ฟังเพลงไร้สาระทุกวัน ( ฮึ .. )

แต่คนทำมีความสุขนะคับ ...

มีความสุขทุกครั้งที่คิดถึง ..

ถึงแม้จะโดนตะเองดุบ่อย ๆ ว่า ไร้สาระมั่งล่ะ

เพ้อเจ้อมั่งล่ะ ... น้ำเน่างั้นล่ะ

.

.

.

เข้าปีที่ 4 แล้วไวเหมือนโกหก

ความจริงตั้งใจจะอัพให้ครบทุกเพลง

แต่ .. พอดีก่า

แค่นี้ก็รู้สึกว่ามีหลายคนเข้าใจผิดไปเยอะแล้ว

แหะ ๆ ...

ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า

การบันทึกความหลังครบรอบ 3 ปี ของเราคับ

เรา 2 คน* มีวันครบรอบหลายวัน

เพราะว่าหลายเหตุการณ์สำคัญเท่ากันที่ทำให้เรามีวันนี้

แต่เราตกลงกันไว้ว่าให้ถือเป็นวันที่ 9 มิ.ย.

เป็นวันสำคัญที่สุดเพราะว่าเราเจอกันครั้งแรก

( อัพไว้ที่ exteen แล้วเนาะ )

แต่โออยากให้วันนี้สำคัญด้วยหนิ ... เพราะว่า

" เรานอนเตียงเดียวกันคืนแรก "

ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว ....... !!!!

ประทับใจมาก มาถึงตี 4 นอนตี 5 ตื่นตี 5 ครึ่ง

ถึงขั้นหลับแบบโดนปลิดชีพบนรถทัวร์กันเลยทีเดียว

.

.

วันนี้ก็ไม่ได้เตรียมอะไรให้เป็นพิเศษ

แค่กลับบ้านตอนเย็นแล้วเห็นหน้าไอ้อ้วนยิ้มแป้น

ความเหน็ดเหนื่อยทั้งหมดก็ห๊ายยยย

กลายเป็นวันพิเศษได้ทุกวันอยู่แล้ว ( วี๊ดดดดดดดด )

ผ่านอะไรกันมาเยอะแยะ ...

จำได้ว่าแรก ๆ ที่อยู่ด้วยกัน

ไอ้อ้วนดุชิบเป๋ง .. ดุมาก แล้วก็เจ้าอารมณ์สุด ๆ

ยิ่งภายนอกใครไม่รู้จักก็มักจะแอบกระซิบว่า

" เมียแกท่าทางดุหว่ะโอ .. "

แล้วมันก็มักจะจบลงด้วยข้อสรุปที่ว่า โอต้อง " กลัวเมีย "

หันมาถามโอมั่งว่า ... กลัวเมียมั้ย ?

ขอยืนยันแบบแมน ๆ เลยว่า

.. " ก ลั ว คั บ " ..

กลัวจิ ... กลัวเมียไม่รัก กลัวไม่มีคนกอด

กลัวไม่มีใครทำกับข้าวให้กิน .....

จริง ๆ แล้วอ้วนไม่ดุนะ ..

คือทำเป็นดุไปหยั่งงั้นเองหง่ะ หันมาอีกทีก็ลืมแล้ว

... แ ต่ ว่ า อ้ ว น ก ว น ตี น ....

คอนเฟิร์ม ... อ้วนเป็นผู้หญิงที่

" ก ว น ตี น ที่ สุ ด ใ น โ ล ก "

อ้วนสามารถกวนตีนได้ทั้ง ๆ ที่กำลังทะเลาะกัน

แล้วก็กลั้นขำไม่อยู่ .. กลับมาคืนดีกันในที่สุด

.

.

.

นี่แหละ คือ สิ่งที่ทำให้อ้วน

เป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลกไปพร้อม ๆ กัน

มีซักกี่คนที่สามารถทะเลาะและรักกันในเวลาเดียวกัน

จะมีกี่คนที่ไม่ว่าเราและเค้าจะงี่เง่าใส่กันกี่ครั้ง

เราก็ยังให้อภัยกันและกันได้เสมอ .....

อยู่ด้วยกันมาตั้งนานละเค้าก็รู้

ว่าอ้วนไม่ชอบให้ทำอะไรหวาน ๆ เลี่ยน ๆ

.. เ พ ร า ะ ว่ า ต ะ เ อ ง ขี้ เ ขิ ล ..

จำได้ว่าตอนวันเกิดอ้วนครั้งแรก

พาอ้วนไปดินเนอร์ร้านอาหารริมน้ำ

แล้วก็แอบโทรไปสั่งเค้กวันเกิดให้

หลังจากนั้นก็ให้น้องเด็กเสิร์ฟเตี๊ยมกะนักดนตรีบนเวที

ให้ร้องเพลงอวยพรแล้วค่อยเอาเค้กมาเสิร์ฟที่โต๊ะ

ไอ้อ้วนเขิลม๊ากกกกกกกกกกกกก

ตอนเป่าเค้กหน้าแดงแป๊ดเลย

แล้วก็ย้ำกะโอหนักแน่นว่า

" ตะเอง ไม่เอาแบบนี้แล้วหง่ะ ... เค้าอาย "

5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 +

หลังจากครั้งนั้นเวลาจะทำอะไร

ก็เลยต้องคิด ทั้งหน้า ทั้งหลัง ทั้งบน ทั้งล่าง

ให้ถี่ถ้วนทุกรูขุมขนเลยคับ

.

.

หน้านี้ยาวเนาะ ... เขียนไปบันเทิงไปนี่นา

นี่ก็คุยโทรศัพท์กันอยู่ด้วยนะ

ยังโทรคุยกันทุกวันทั้ง ๆ ที่อยู่บ้านเดียวกัน

นอนเอาขาเกี่ยวกันทุกคืนเนี่ยแหละ

ถ้ามีคนไหนหายเงียบไปซัก 2 - 3 ชม. ต้องโทรตามแล้ว

เพราะว่ามัน ((( หยุดไม่ได้ .. ขาดใจ )))

เอาจนได้ ... อ้วกกันตามอรรถภาพเลยคับ

เข้าโหมดเดิมละ ..

ทีนี้เค้าจะพูดกับอ้วนล่ะนะ ...

เค้ารู้ว่าตอนนี้ .. อ้วนคงกะลังหงุดหงิดมาก

เพราะเพิ่งถูกหวยแดรกกัน ... (ออกมาได้ไงวะ 456)

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่เค้าอัพบล็อคมายาว ๆ วันนี้หรอกนะ

เค้าแค่อยากบอกอ้วนว่า ..

" เค้า รัก อ้วน ทุก วัน นะ "

3 ปีที่ผ่านมา หลัง ๆ นี่

เค้าไม่ได้บอกรักอ้วนทุกวันแบบเมื่อก่อน ...

อย่าเข้าใจผิดว่าโอรักตะเองน้อยลงนะ

ตรงข้ามตะหาก .. มันยิ่งมากขึ้น

จนตอนนี้คำว่ารักคำเดียวมันไม่พอแล้วล่ะ

มันมีคำว่า " ความเข้าใจ " และ " ความผูกพัน "

และอะไรอีกหลายความ .. ตามมาเป็นโขยง

เราทะเลาะกันบ่อย ๆ จนพักหลัง ๆ เราขี้เกียจทะเลาะกันแล้ว

เค้ายังแอบหอมแก้มตะเองตอนตะเองหลับไปแล้วทุกวัน

เรายังผลัดกันงอน ผลัดกันง้อ ...

ผลัดกันหงุดหงิด .. ผลัดกันเอาใจ

ผลัดกันเข้มแข็ง .. ผลัดกันอ่อนแอ

จนตอนนี้เราเห็นตับไตไส้ติ่งกันหมดแล้ว

เค้าก็ยังไม่รู้เลยว่า ... เค้ารักตะเองตรงไหน ?

สิ่งที่รู้มีอยู่อย่างเดียวก็คือ

" ถ้ า ไ ม่ ใ ช่ ม ด ส์ .. โ อ ก็ ไ ม่ รั ก "

ตะเองทำให้โอรู้ว่าจริง ๆ แล้ว

คนที่จะมาเติมเต็มชีวิตเราไม่ใช่คนที่อยู่ในฝัน

แต่คือคนเป็น ๆ ที่เราอยากลืมตามาหายใจข้าง ๆ กันตะหาก

วันนี้รู้สึกเค้าจะเขียนยาวเกินไปแระ

ความจริงมีให้เขียนอีกเยอะนะแต่พอก่อน

เดี๋ยวคนอ่านจะตาลายคลื่นเหียนอาเจียรซะ

โอแค่อยากพูดทุกอย่างให้มดส์ฟัง

ในตอนที่โอยังมีแรงจะทำอะไรดี ๆ ให้ตะเองได้

โอรู้ดีว่ากว่าที่โอจะหาตะเองเจอ ... มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย

วันนี้เค้ารักตะเองนะ .. รักที่สุดในจักรวาล

รู้มั้ยว่าโอไม่เคยมีโลกทั้งใบให้อ้วน ...

เพราะโออยากให้อ้วนในสิ่งที่อ้วนจะหาไม่ได้อีก

.. ไม่ว่าจากโลกใบไหน ๆ ก็ตาม..

.

.

.

.

.

:: วันที่ 15 ... ( วันที่ 40 ) ::

.

.

แล้ววันที่ตัดสินทุกอย่าง

ก็มาถึงเร็วกว่าที่คิดอีก ...

จากวันที่เธอเคยบอกผม

ว่าเธอให้เวลาจัดการทุกอย่าง 2 เดือน

จนถึงวันนี้ .. ยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ

ผมก็หมดความอดทนกับทุกสิ่ง

วันนี้ ...

ทั้งวันเราคุยกันเป็นปกติ

โดยที่ผมก็ยังห่วงกับความขี้กังวลของเธอ

ทำงาน โทรศัพท์ .. ทำงาน คุยกัน

ทำงาน ..... " คิดถึงเธอ "

.

.

.

เธอเองยังไม่รู้ว่าผมระเบิดทุกอย่าง

และตัดสินใจทิ้งเรื่องนั้นไปแล้ว

ผมเดินออกจากร้าน .. ไม่มีจุดหมาย

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมเคยโทรหาเธอ

ก็เลยลังเลว่าจะโทรบอกเธอดีมั้ย ?

แล้วเธอจะว่ายังไง ..

ถ้าผมเล่าทุกอย่างให้ฟัง ... ว่าทุกอย่างสิ้นสุดแล้ว

ผมเดินอยู่ที่ชายหาดและกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย ..

เธอก็โทรเข้ามา ..

นี่มันผิดเวลานี่ ?? ... เธอไม่เคยโทรมาตอนนี้

เธอรู้อยู่ว่า .. เธอจะไม่โทรหาผมตอนนี้แน่ ๆ

แล้ว ...

" ฮัลเหล .... มดส์ ? "

" อ้าว ... ตะเอง ? .. ว๊ายย ... เค้าขอโทษ !!! "

.

.

นั่นแหละคับ ...

เธอก็ตกใจเหมือนกันที่ผมรับสาย

เพราะว่าเธอโทรผิด ..

แต่นั่น คือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงระหว่างเรา

ผมเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง

และถามคำถามที่ผมเก็บไว้ในใจมาตลอด

" โ อ เ ชื่ อ ใ จ ม ด ส์ ไ ด้ ใ ช่ มั้ ย ..... "

ผมจำได้ว่า เธอไม่ได้ตอบ

แล้วบอกว่า ให้ผมดูเธอด้วยตัวเองแล้วกัน

.

.

.

ผมเดินเลาะชายหาดไปเรื่อยเปื่อย

คุยโทรศัพท์กับเธอไปด้วย

วันนี้ ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคระหว่างเราอีกแล้ว

เราคุยกันตั้งแต่หัวค่ำ .. จนถึงตี 2

และผมก็ยังอยู่ที่ชายหาด ...

โทรศัพท์แบตจะหมดแล้ว .....

" มดส์คับ .. "

" ค๊ะ ? ... "

" โอไปหาได้มั้ย ? "

" ห๊ะ ?? .. ตอนนี้เนี่ยนะ ? "

" อื้ม .. ทำไมอะ ตี 2 เอง "

" ไม่รู้ ... มีรถเหรอ ? "

" ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวหาเอาก็ได้ .... โอไปหานะ "

" อื้ม ก็ได้ค่ะ ... แต่ต้องคุยกันห้ามวางจนกว่าจะมาถึงนะ "

" โอเคคับ "

.

.

แล้วผมก็ไป ... ไปหาเธอ

ออกจากพัทยาตี 2 กว่า ๆ ..

ไปถึงห้องเธอประมาณ ตี 4 ( เพื่อ ??? )

ถึงจะลำบาก และเราทั้งคู่ต้องตื่นไปทำงานพรุ่งนี้เช้า

แต่ผมก็มีความสุขที่สุด ...

ไม่คิดว่าทุกอย่างจะออกมาแบบนี้

แต่คืนนี้ .. จะเป็นคืนที่ผมหลับตา

มีผู้หญิงที่ผมรักอยู่ในอ้อมกอด ...

และไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรอีก

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 14 ... ( วันที่ 39 ) ::

.

.

เพิ่งดีกันไปเมื่อวาน

ทะเลาะกันอีกแล้ว ...

สาเหตุก็เป็นเรื่องเดิม ๆ สิ่งที่ทำให้เธอกังวล

เธอบอกผมว่าเธอเกลียด ..

อะไรก็ตามที่มันยังเป็นอยู่แบบนี้

และขอร้อง ... ให้ผมเลือก

จะพูดยังไงกับเธอดี ..

ผมไม่จำเป็นต้องเลือก

คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว ... " คือเธอ "

สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือ

จำกัดความกังวลของเธอให้น้อยที่สุด

ทำทุกอย่างให้เธอมั่นใจ

ว่าผมจะไม่ทำร้ายเธออย่างที่เธอคิด

และถึงแม้ .....

นี่จะเป็นการบอกเลิก ... ครั้งที่ไม่รู้เท่าไหร่

ผมก็ยังเชื่อว่ามันไม่ได้มาจากใจจริง ๆ ของเธอ

เหตุผลเดียวที่ผมไม่สามารถปล่อยเธอหายไป

คือเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมยังอยากใช้ชีวิต

ผมไม่รู้ว่าคนที่ใช่ .. แปลว่าอะไร

แต่ผมรู้ว่าใคร ... คือคนที่ผมอยากใช้ทั้งชีวิตเดินไปด้วยกัน

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 13 ... ( วันที่ 38 ) ::

.

.

เช้านี้มาทำงานแบบมึน ๆ

เมื่อคืนก็ไม่กล้าโทรหาเธอ

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ...

ไม่รู้ไปทำให้เธอไม่พอใจตอนไหน

ทำงานไปเบลอ ๆ ไปจนกระทั่ง

เพื่อนสนิทผมโทรเข้ามา

บอกว่า ..

ช่วยรับโทรศัพท์เธอหน่อยได้มั้ย

เธอคิดว่าผมโกรธ ...

จนโทรไปร้องไห้กับเพื่อนผม

ตกใจ พร้อมกับที่ยัง งง ๆ

คงเพราะทั้งมึน ทั้งเบลอ กับเรื่องเมื่อวาน

จนไม่ได้สนใจโทรศัพท์ตั้งแต่เช้า

ไม่คิดว่าเธอจะโทรมาด้วยนี่นา

เลยโทรกลับไปหาเธอ .. แล้วก็

เปิดเจออีเมลล์ที่เธอส่งมาขอโทษ

เธอบอกว่าเธอกังวลไปเอง

แล้วก็สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก

แต่ ... ผมไม่ได้โกรธเธอเลยนะ

เธอมีสิทธิที่จะกังวล ..

ก็ในเมื่อผมยังให้คำตอบเธอไม่ได้ซักที

เวลา 2 เดือนมันเหลือน้อยลงทุกวัน

ตอนนี้ผมยังไม่รู้จะทำยังไง

จะเดินตามทางที่เลือกด้วยหัวใจ

หรือจะทนรับผิดชอบอะไร อะไร ... ทั้ง ๆ ที่ไม่ต้องการ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 12 ... ( วันที่ 37 ) ::

.

.

เป็นอีกวันที่ตื่นเต้นที่สุดในโลก

วันนี้เธอมาหาผมที่พัทยาคับ

เราโทรคุยกันตลอดตั้งแต่เช้า

ผมก็รอ ร๊อ รอว่าเธอจะมาถึงเมื่อไหร่

หวิด ๆ ว่าจะไม่ได้เจอกัน

เพราะเธอบอกว่าเพื่อน ๆ อยากมาแค่ บางแสน

เศร้าไปแว่บนึง ...

แต่สุดท้ายเธอก็มาจนได้

เข้ามาหาที่ร้าน .. มานั่งเล่นเน็ต

แล้วก็ซื้อขนมมาฝากด้วย

..... น่ารักที่สุด .....

.

.

.

พอเธอมาอยู่ใกล้ ๆ ก็เลยไม่เป็นอันทำงานเลยคับ

เทียวไป เที่ยวมา อยู่ที่โต๊ะ แล้วก็เครื่องที่เธอนั่ง

เป็นวันที่ผมทำงานอย่างมีความสุขที่สุดเลย

เธอที่หลุดจากโลกออนไลน์ของผม

เธอตัวเป็น ๆ ... ออกมานั่งอยู่ตรงหน้าผม

อยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันเลย

ในที่สุดนายทนไม่ไหว ..

ก็เลยยอมให้ออกไปวิ่งเล่นกับเธอได้ โดยไม่หักตังค์

( แถมไม่เก็บเงินเธอด้วย ... ขอบคุณคร้าบบบ )

ออกมาจากร้านแล้วก็เดินไปชายทะเลกัน

เพราะว่าเพื่อน ๆ เธอรออยู่ที่นั่น

เราเดินจับมือกันไปเรื่อย ๆ ..

คุยโน่นนี่กัน .. ไปจนถึงชายหาด

ช่วงเวลาแห่งความสุขหมดลงแล้ว

ผมเจอเพื่อน ๆ เธอ ... และส่งเธอขึ้นรถ

มองรถคันนั้นเล็กลง เล็กลง .. จนลับตาไป

เหมือนน้ำตาจะไหล แต่ทำยัีงไงได้

ก็ต้องเกรงใจเพื่อน ๆ เธอด้วย

เดินกลับมานั่งทำงานหงอย ๆ ...

ซักพักเธอก็โทรเข้ามา .. เพื่อ บ อ ก เ ลิ ก

งง ๆ มึน ๆ .. ไม่รู้ว่าเกิดอะไร

ทำอะไรก็ไม่ถูกแล้วล่ะตอนนี้

รู้แต่ว่าตอนนี้ ... ผมคิดถึงเธอมาก จริง ๆ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 11 ... ( วันที่ 36 ) ::

.

.

ช่วงนี้รู้สึกเธอจะคิดมากไปหน่อย

เดี๋ยวดีกัน เดี๋ยวทะเลาะกันเป็นว่าเล่น

แต่ช่างเถอะ ...

ขอให้มีเธออยู่แบบนี้ก็พอ

พรุ่งนี้เธอบอกจะมาหาเราที่นี่แหละ

ดีใจจัง .. ตื่นเต้น ตื่นเต้น ..... อีกล่ะ

ช่วงนี้ที่นี่กะลังมีงานที่ชายหาดพอดีเลย

จะมีเวลาพาเธอเที่ยวมั้ยนะ

โดดงานซัก 2 - 3 ชม.ดีก่า

อิอิ ..

.

.

.

ตั้งแต่วันที่เธอก้าวเข้ามาในชีวิต

ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมดเลย

ผมอยากมาทำงานทุกวัน

เพื่อที่จะได้คุยกับเธอ .. ส่งเมลล์หาเธอทุกวัน

นั่งเขียนอีเมลล์ยาว ๆ ตั้งแต่เช้า

โดยที่ใจความในเมลล์สรุปได้เพียงว่า

" คิดถึง "

ถึงแม้เราจะทะเลาะกันบ่อย ๆ ( เพราะใครล่ะ )

แต่ก็ไม่เกิน 2-3 ชม. ต้องกลับมาดีกันแล้ว

เธอทำให้ทุก ๆ เหตุการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตมีค่า

จนผมไม่อยากเสียเวลาไปนึกถึงอะไรอย่างอื่นเลย

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 10 ... ( วันที่ 35 ) ::

.

.

เป็นช่วงที่เสาร์อาทิตย์น่าเบื่อที่สุดในโลก

เพราะผมยังต้องห้ำหั่นกับ จดหมายกองท่วมหัว

และเธอก็ไม่ได้ออนเอ็ม ...

โชคดีที่มีโทรศัพท์ ..

ไม่งั้นผมคงหงุดหงิดกว่านี้หลายเท่า

หลังจากที่เมื่อวานทะเลาะกันก่อนกลับ

แต่ไม่นานหลังจากนั้นเราก็ดีกันเหมือนเดิมคับ

ทะเลาะกันไปก็ไม่สบายใจ คิดถึงกันเปล่า ๆ

เมื่อวานได้ไปบ้านเธอด้วย

จนถึงตอนนี้ยังตื่นเต้นอยู่เลย

ถ้ามีเวลามากกว่านั้นก็ดีสิ

ถ้าผมไม่ได้ทำงานที่นี่ .....

ถ้าผมกับเธอทำงานอยู่ใกล้ ๆ กัน

จะไปหาเธอทุกวันเลย ..

.

.

.

วันนี้มีข่าวดีที่สุดในโลก

เพราะเธอบอกว่าอีกไม่กี่วัน

จะมาพัทยาแหละ

มาหาผมรึเปล่าไม่รู้ .. แต่เธอจะมา

ดีใจเพราะจะได้เจอกันอีก

ทำงานไม่มีสติอีกแล้ว

ได้แต่เร่งวันเร่งคืน ... อยากให้วันนั้นมาเร็ว ๆ

จะทำอะไรให้เธอดีนะ ?

จะพาไปเที่ยวไหนดี ??

ลางานซะดีมั้ยเนี่ย ???????

.

.



.

.

To Be Conitnue

:: วันที่ 09 ... ( วันที่ 34 ) ::

.

.

วันนี้ตื่นเช้าเป็นประวัติการณ์

ออกจากพัทยาตั้งแต่ 7 โมงกว่า

ไปถึงบ้านเธอก็เกือบ ๆ 11 โมง

ซื้อดอกไม้ให้เธอด้วยล่ะ ... ดอกกุหลาบสีแดง

แล้วเราก็ไปดูหนัง กินข้าวด้วยกัน

แย่จังเลยนะวันนี้

เมเจอร์ไฟดับ ..... หนังเพิ่งเล่นไปได้ครึ่งเดียว

แต่ก็ดีนะ ...

เพราะมันทำให้เวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันนานขึ้นอีกนิด

.

.

ออกจากโรงหนังเราก็ไปนั่งหาไรกินกัน

คุยกันไปเรื่อยเปื่อย

เขินแฮะ ... ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลย

มือไม้ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหน

เธอน่ารักกว่าที่คิดไว้อีก ..

เราคุยกันแบบต่างคนต่างก็ไม่ชิน

มันไม่เหมือนในโทรศัพท์นี่เนอะ

แต่ว่า ..... มีความสุขจัง

น่าเสียดายที่ช่วงเวลาของความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ

แถมตอนท้ายผมก็ทำให้เธอไม่พอใจซะด้วยสิ

จะให้ทำยังไงได้ล่ะ

ใจผมอยากอยู่ที่นี่ไม่อยากกลับแล้วด้วยซ้ำไป

เธอจะเข้าใจบ้างมั้ยนะ .....

เฮ้อ ......

[นิดนึง : ได้จับมือเธอแล้ว !]

[อีกนิดนึง : ตอนไฟดับแอบหอมแก้มเธอด้วย]

[อีกนิดนึงนะ : ดีไม่โดนตบ ... อิอิ]

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 08 ... ( วันที่ 33 ) ::

.

.

เฮ้อ ... เกือบไปแล้ว

ทั้ง ๆ ที่พรุ่งนี้แล้วแท้ ๆ

อีกไม่กี่ชั่วโมงเราก็จะได้เจอกันแล้ว

ดันมีเรื่องไม่เข้าใจกันขึ้นมาซะอีก

แต่จะให้ไปโทษใคร .. เธอมีสิทธิ์จะคิด

เพราะว่าคนผิดจริง ๆ แล้วคือตัวเราเองต่างหาก

ตอนนี้ทำได้แค่ประคองทุกอย่างเอาไว้ให้ดีที่สุด

ผ่านมา 2 เดือนแล้ว

เราต่างก็ยังมีเรื่องที่ต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ

ขอแค่เธออย่าเพิ่งหนีไปจากผมแล้วกัน

.

.

.

เมื่อวานว่าตื่นเต้นแล้ว

วันนี้ยิ่งตื่นเต้นกว่าเป็น 2 เท่า

อีกคืนเดียวเท่านั้น

พรุ่งนี้ตั้งใจจะตื่นแต่เช้า

อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด

วันเดียวเท่านั้น .....

ไม่รู้ว่าผ่านวันพรุ่งนี้ไปแล้ว

เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกเมื่อไหร่

ขอให้พรุ่งนี้ ทุกอย่างราบรื่น

อย่าให้มีอุปสรรคอะไรมาทำให้เราสั่นคลอนอีกเลย

ขอแค่ให้เธอเข้าใจผมบ้าง

คน ๆ นี้มอบทุกอย่างในชีวิตให้เธอแล้วจริง ๆ นะ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 07 ... ( วันที่ 32 ) ::

.

.

แล้วความพยายามของเมื่อวาน

ก็ประสบความสำเร็จ .....

เราดีกันแล้วคับ

เธอขอโทษกับความที่คิดมากไปล่วงหน้าของเธอ

ผมไม่โกรธ และยังเข้าใจเธอเสมอ

ถ้าผมเป็นเธอ ผมก็คงอดคิดไม่ได้เหมือนกัน

เอาเป็นว่าตอนนี้เราปรับความเข้าใจกันแล้ว

เธอไม่มั่นใจและไม่รับปากว่าจะเกิดแบบนี้อีกมั้ย

แต่ผมว่า ...

ผมมั่นใจนะว่ามันต้อง .....

.

.

.

เรื่องที่ดีใจที่สุดของวันนี้

คงไม่พ้น .. เรื่องที่

อีก 2 วัน .....

ผมจะไป กทม. คับ

ใช่แล้ว ... ผมจะไปกทม

ไม่ได้ไปเรื่องงาน ไม่ได้มีธุระแต่

ผมจะไปหาเธอคับ .....

ครั้งแรก .. ที่เราจะได้พบกัน

ผมตื่นเต้นจนเร่งวันเร่งคืนอยากให้มันถึงวันนั้นเร็ว ๆ

จริง ๆ เราก็นัดกันมาตั้งนานแล้ว

แต่เพิ่งจะค้นพบวันและเวลาที่เหมาะสมที่สุดก็วันนั้น

ไม่รู้ว่าเธอเองจะตื่นเต้นเหมือนกันมั้ย

แต่วันนี้ใคร ๆ ก็ทัก ว่าดูผมร่าเริงเป็นพิเศษ

จะไม่ได้ร่าเริงยังไงไหว

หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาข้างนอกอยู่แล๊วววววว

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 06 ... ( วันที่ 31 ) ::

.

.

เธอทำให้ผมเป็นบ้าอีกแล้ว

ด้วยการไม่รับโทรศัพท์ตั้งแต่เช้า...จนบ่าย

ทั้งกระวนกระวาย .. ร้อนรน

แล้วเธอก็เมลล์มาบอกว่า

เธออยากรับสายผม เธอคิดถึง แต่ .....

แล้วหยุดไว้แค่นั้น

เข้าใจในทันทีว่า เธอคงรู้สึกอะไรขึ้นมาอีก

คงต้องใช้ความพยายามอีกแล้วล่ะ

ผมง้อ .. ง้อ ..... และง้อ

สร้างความมั่นใจให้เธอทุกอย่าง

ว่าสิ่งที่เธอกังวล ที่เธอกลัว จะไม่เป็นความจริงแน่นอน

.

.

.

เราใช้เวลาเกือบทั้งวันของวันนี้

โต้ตอบเมลล์กันโดยที่เธอก็ยังไม่ยอมรับสายผมอยู่นั่นเอง

จะให้อธิบายซักกี่ครั้งผมก็ยังไม่หมดความอดทน

ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่า

เมื่อเรื่องราววุ่นวายในชีวิตผมลง

ผมคงจะอยากอยู่เฉย ๆ .. โดยไม่มีใครซักพัก

ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง ใช้ชีวิตอิสระอย่างที่ต้องการ

ไม่มีขีดจำกัด ไม่มีการฉุดรั้ง

แต่แล้วในวันนึง ... ผู้หญิงคนนึงก้าวเข้ามา

เปลี่ยนทุกอย่างในใจผมโดยสิ้นเชิง .. ผมตกหลุมรักเธอ

ตอนนี้ผมอยากทำทุกอย่างเพื่อเธอคนนั้น

อยากใช้ชีวิตทุกลมหายใจให้มีคุณค่าที่สุด

เพื่อที่วันนึงหากผมต้องจากโลกนี้ไป

ผมจะมองกลับมาโดยไม่เสียดายเวลาที่เคยมีอยู่บนโลก

ว่าเพื่อคนที่ผมรัก ...

ผมทำได้ทุกอย่างเท่าที่ผมจะมีปัญญาแล้วจริง ๆ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 05 ... ( วันที่ 30 ) ::

.

.

อยู่ ๆ เธอก็ส่งเมลล์มาบ่นว่า

" ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ "

แล้วไอ้รู้สึกแบบนี้ ... มันคืออะไรหง่ะคับ?

เธอถามผมว่า .. ตกลง

ระหว่างเรามันคืออะไร ...

ถามว่า .. จริง ๆ แล้ว

ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยใช่ไหม๊ ?

.

.

.

งง .. นะคับ

ผมไม่รู้เธอเป็นอะไร

พอถามเธอก็บอกไม่มีอะไร

คุยกัน เธอก็ทำน้ำเสียงแปลก ๆ

ตกลง ... เธอเป็นอะไรคับ?

เธอบอกไม่รู้ ผมก็ไม่รู้ ..

จนเริ่มจะเครียดแล้วล่ะ

เป็นห่วงนะ แล้วก็อยากรู้ด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่เธอบอกว่าผมไม่ได้รักเธอ

คนไม่รักกัน ... ไม่นั่งคิดถึงกันทั้งวันนะคับ

พยายามอธิบาย ให้เธอฟังทุกอย่าง

ดูเหมือนวันนี้เธอจะไม่ค่อยยอมรับอะไรเลย

แต่ในที่สุดเธอก็สารภาพคับ

เธอบอกว่า .. เธอฝันไม่ดี

เกี่ยวกับเรื่องของเรา ... ผมพอจะเดาออก

แต่ก็ยังไม่แน่ใจ .. จนเธอยอมเล่าทุกอย่าง

ยอมรับว่าในใจมันวี้ดสุด ๆ

มันเรียกว่าอะไรนะ .. ประทับใจ ? มากกว่านั้น

ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะแกล้งหลอกให้ดีใจเล่นรึเปล่า

แต่ผมมีความสุขจนตัวลอยเลยล่ะ

ก็เพราะเธอน่ารักแบบนี้ไง

ผมถึงปล่อยให้เธอหายไปไม่ได้อีกแล้ว

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 04 ... ( วันที่ 29 ) ::

.

.

ทำตัวงี่เง่าอีกล่ะกุ

ไม่ได้ทำไมหรอก ... แค่หึง

ก็เมื่อคืนเธอไปเที่ยว แล้วก็ไม่รับโทรศัพท์

กว่าจะโทรกลับมา .. เราก็คิดไปไหน ๆ ๆ แล้ว

ช่างมันเถอะ .. ก็คุยกันรู้เรื่องแล้ว ( มั้ง ) .....

.

.

.

วันนี้เมลล์ไปหาเธอยาวเหยียด

หาเรื่องแพ่มไปเรื่อยไม่รู้เธอจะอ่านรึเปล่า

อยากบอกว่าคิดถึงซักวันล่ะ 100 รอบ

เดี๋ยวนี้บอกรักเธอทุกวันเวลาโทรคุยกัน

วันละหลาย ๆ รอบ ..

จนพักหลัง ๆ นี่เธอชอบหัวเราะแล้วบอกว่า .....

นี่ตะเอง ... ถ้าบอกคิดถึงอีก จะเก็บคำล่ะ 5 บาทแล้วนะ

แล้วถ้าบอกรัก .. เค้าเก็บคำล่ะ 10 บาทโอเค๊?

รวม ๆ แล้วตั้งแต่คุยกันมา

เธอเก็บเงินผมได้หลายพันแล้วล่ะคับ

วันดีคืนดีเราก็ขัดใจกันด้วยเรื่องเดิม ๆ

เสร็จแล้วก็กลับมาดีกัน ... ผลัดกันง้อ ผลัดกันเคือง

จริง ๆ แล้วผมเพิ่งรู้ว่า

ตัวเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่า

ใครซักคนที่รักเราอย่างจริงใจ

พร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง และ ให้อภัย

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม .....

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 03 ... ( วันที่ 28 ) ::

.

.

ไชโย๊ !!!

ในที่สุดเราก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม

ผมรู้นะว่าตัวเองแอบงี่เง่าไปบ้าง

ไม่รู้เธอจะเบื่อรึเปล่า

วันนี้เธอบอกว่าจะไปเที่ยวแหละ

ไม่อยากให้ไปเลย ...

เที่ยวกลางคืน ไปกับใครบ้าง ..

คนเยอะแยะ เหล้าเอย บุหรี่เอย ทั้งเมา ทั้งมั่ว

แต่ก็เป็นความสุขของเธอนิ

พยายามทำใจให้เฉย ๆ ... เฉย ๆ

เพราะว่าก่อนจะรู้จักกันเธอก็เที่ยวเป็นปกติอยู่แล้ว

เอาน่ะ .. ไม่ใช่ว่าคนกลางคืนจะเป็นคนไม่ดีทุกคนซะหน่อย

คนอย่างเธอน่าจะระวังตัวเองอยู่แล้ว

อีกอย่างก็ไปกับเพื่อน ๆ เยอะแยะ

แต่เป็นห่วงขากลับนี่แหละ ...

ต้องนั่งแท็กซี่กลับไกล ๆ ด้วย

อยากไปกับเธอจัง .....

เมื่อไหร่นะวันนั้นจะมาถึง

.

.

.

แต่ดีกันได้แป๊บเดียว

ดูเพลงที่เธอส่งมาสิ ..

" อยากบอกเอาไว้ซักคำ ว่าฉันไม่เคยเสียใจถึงไม่มีเธอ "

เจ็บ ... จี๊ด

การบอกเลิกครั้งที่ 4 ..

น้ำตาร่วงอีกแล้ว ...

เธอบอกว่าไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจอีก

แล้วก็บอกว่าเธอไม่มีค่าพอสำหรับผม

จะบ้ารึไง ... ถ้าเธอจะไม่มีค่าสำหรับใคร

คน ๆ นั้นต้องไม่ใช่ผมแน่ ๆ

เพราะว่าเธอ .. คือคนที่ทำให้

ความหมายของคำว่า " รัก " ที่ผมมี

ชัดเจน ... มากขึ้น ..

แล้วก็มากกว่าครั้งไหน ๆ ที่เคยผ่านมาด้วย.....

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 02 ... ( วันที่ 27 ) ::

.

.

ความสัมพันธ์ของเรายังคงกระท่อนกระแท่น

ผมคงไม่ได้เข้าข้างตัวเองเกินไป

ที่คิดว่าเรา 2 คน* มีใจตรงกัน

ถึงจะไม่ได้แสดงออกอย่างเต็มที่

แต่ผมก็เข้าใจเธอดี

เมื่อวาน ...

เราได้แต่ส่งเมลล์คุยกัน

ทุกวันผมเฝ้ารอแค่เมื่อไหร่จะถึงเวลาเลิกงาน

อยากคุยกับเธอ อยากได้ยินเสียงเธอ

แค่นี้เองที่ทำให้ผมอยากมีแรงเดินต่อไปเรื่อย ๆ

ผมยังไม่รู้ว่าเรื่องของเราจะลงเอยแบบไหน

เมลล์หลายฉบับของเธอเมื่อวาน

ระบายหลายสิ่งที่เธออึดอัดมาตลอดเวลา

เพราะเรื่องของเรา .....

และมีอีกหลายอย่างบ่งบอกให้ผมรู้ว่าเธอเองก็เสียใจไม่แพ้กัน

คงอีกไม่นานหรอก ..

บางสิ่งบางอย่างเดินทางเข้าใกล้จุดสิ้นสุดขึ้นทุกที

ผมขอเพียงวันนี้

ผมยังมีเธออยู่

เธอที่ยังเต็มใจจะรอผมอยู่ตรงนั้น

แค่เธอคนเดียวก็พอ .....

.

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 01 ... ( วันที่ 26 ) ::

.

.

หลังจากที่ผมพยายามขอร้องเธอ

เราก็กลับมาดีกัน ... แป๊บเดียว

ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น

เธอก็บอกเลิกกับผมอีกครั้ง .. เป็นหนที่ 3

ด้วยเหตุผลอะไร เราทั้งคู่ต่างเข้าใจมันดี

แต่ผมยอมไม่ได้อีกแล้ว

ต้องให้พยายามจนตาย .. ผมก็จะรั้งเธอเอาไว้

จะไม่ปล่อยให้เธอเดินหายไปอีก

.

.

.

วันนี้ทั้งวัน ..

เราทั้งแชท ทั้งโทร ทั้งเมลล์

แต่ไม่ได้คุยกันอย่างมีความสุข

เธอพยายามปฏิเสธ .. ด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา

ผมก็หาเหตุผลให้เธอกลับ ขอร้องไห้เรากลับมาเหมือนเดิม

เป็นอยู่แบบนั้น ...

แต่ผมกลับมีความสุขกว่าวันที่เราไม่ได้คุยกันเป็นล้าน ๆ เท่า

ขอให้ได้มีเธอ .. ขอให้เราคุยกันแบบนี้

แต่เธอก็ใจร้ายจังนะ ..

วันนี้ผมอ่านเมลล์แล้วก็สะอึกไปหลายครั้ง

เธอส่งเพลงมาให้ 2 เพลง แบบเต็ม ๆ เพลง

อย่าใกล้กันเลย ... ( เพลงนี้ใช้เป็นเสียงรอสายด้วย แสบจริง ๆ )

กับ ความลับ ของมัม .....

ผมเข้าใจความหมายที่เธอส่งมา

ซึมเป็นส้วมไปเป็นพัก ๆ

แต่ .. ผมไม่ยอมนี่

ผมเลือกเธอแล้ว ... คนที่ผมรักคือเธอ

อยากเป็นคนที่ยืนข้างเธอ จับมือเธอ

และถ้าผมยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้

ชาตินี้ทั้งชาติ ..... ผมก็คงไม่มีวันได้มีเธอ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 31 ... ( วันที่ 25 ) ::

.

.

วันนี้มาทำงานในสภาพ ... ตาบวม จนได้

ไม่รู้จะมีใครสังเกตุเห็นรึเปล่า

เกือบเช้าแล้วที่ผมนอนร้องไห้จนหลับไป

ความคิดถึงเธอมันก็ยังไม่ลดลงอยู่ดี

ผมนอนคิดแล้วคิดซ้ำ วนไปวนมาทั้งคืน

คำตอบที่ได้ทำผมตัดสินใจแน่นอนแล้ว

วันนี้ .. ไม่ว่ายังไง

ผมก็จะโทรหาเธอ ...

ตลอดไม่กี่วันที่ผ่านมา

หัวใจของผมตอบทุกคำถามที่เธอเคยทิ้งไว้

ผมรู้แล้วว่าในที่สุดจะต้องทำยังไง

ไม่จำเป็นต้องตัดสินใจเลือกซักนิด

มันยิ่งกว่าชัดเจน ..

ผมต้องการ " เธอ " คนเดียวเท่านั้น

.

.

.

ผมรวบรวมสมาธิอยู่นานเลยล่ะ

กว่าจะกล้ากดเบอร์โทรหาเธอจนได้

แล้วก็เงียบอยู่ซักพัก ..

เธอเองคงรู้ว่าเป็นผมจากเบอร์ที่โชว์

ผมยังลุ้นเงียบ ๆ .....

แอบทำใจแล้วว่าเธออาจจะตัดสาย

หรือไม่ก็คงปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้น

คราวนี้ เธออาจจะเกลียดผมไปแล้วก็ได้

แต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้น ..

เธอรับโทรศัพท์ และคุยกับผม

หลังจากที่รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ต่อจากนั้นมันต้นแรงจนแทบทะลุออกมาข้างนอก

ผมไม่ได้ดีใจ ... แต่มีความสุขที่สุดในโลกเลยต่างหาก

ถึงจะไม่กล้าพูดอะไรกับเธอเท่าไหร่

แต่ผมโคตรดีใจ .. ที่ได้ยินเสียงเธออีกครั้ง

ถามเธอถึงช่วงที่เราไม่ได้คุยกัน

และ ..... ขอร้องให้เธอกลับมา

ขอเธออย่างหน้าด้าน ๆ ... ไม่มีเหตุผล

ผมไม่รู้ว่าเธอกลายเป็นส่วนนึงในโลกของผมไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ความทรมานที่ผ่านมาบีบคอผมให้กอดเธอไว้ให้แน่นที่สุด

คราวนี้ ผมจะไม่ปล่อยให้เธอไป

จะไม่ให้เธอหายไปจากโลกของผมอีกแล้ว

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 30 ... ( วันที่ 24 ) ::

.

.

2 วันแล้ว ที่ผมไม่ได้ยินเสียงเธอ

ไม่มีข้อความส่งถึงกัน ...

ไม่ได้เห็นแม้แต่ตัวไอคอนของเธอ

โลกทั้งโลกว่างสนิท ..

เสียงหัวใจเต้นอย่างอ่อนล้า

ร่างกาย ... ไม่อยากขยับเอาซะเลย

ทั้ง ๆ ที่งานกองมหึมาตั้งอยู่ตรงหน้า

ผมก็อดคิดถึงเธอไม่ได้ ..

ไม่ใช่ ... ไม่ใช่อดคิดถึงไม่ได้

แต่ไม่เคยหยุดคิดถึงเธอเลยต่างหาก

ผมคิดว่าเราจากกันแบบนี้

ต่างคน .. ต่างก็หายไปจากกัน

มันอาจจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

ถ้าเราไม่คุย ไม่ติดต่อกัน

ทั้งเธอ และ ผม ก็คงจะลืมกันไปได้เองในที่สุด

แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ..

ผมกลับยิ่งคิดถึงเธอมากขึ้นทุกที

มากซะจน ... กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ .....

ถ้าไม่เพราะคุณลูกค้าใจดีคนนึง

ยื่นทิชชู่ลายการ์ตูนมาให้

ผมคงยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ

นี่เรียกว่าร้องไห้รึเปล่านะ ...

น้ำตาผมไหลเงียบ ๆ .. ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ

ผมขอบคุณสำหรับน้ำใจและกระดาษน่ารัก ๆ

และยังคงปล่อยให้น้ำอุ่น ๆ ไหลลงจากตาอยู่แบบนั้น

มันจะพอล้างความคิดถึงเธอให้ลดลงได้บ้างมั้ยนะ

.

.

.



.

.

To Be Continue