:: วันที่ 31 ... ( วันที่ 25 ) ::

.

.

วันนี้มาทำงานในสภาพ ... ตาบวม จนได้

ไม่รู้จะมีใครสังเกตุเห็นรึเปล่า

เกือบเช้าแล้วที่ผมนอนร้องไห้จนหลับไป

ความคิดถึงเธอมันก็ยังไม่ลดลงอยู่ดี

ผมนอนคิดแล้วคิดซ้ำ วนไปวนมาทั้งคืน

คำตอบที่ได้ทำผมตัดสินใจแน่นอนแล้ว

วันนี้ .. ไม่ว่ายังไง

ผมก็จะโทรหาเธอ ...

ตลอดไม่กี่วันที่ผ่านมา

หัวใจของผมตอบทุกคำถามที่เธอเคยทิ้งไว้

ผมรู้แล้วว่าในที่สุดจะต้องทำยังไง

ไม่จำเป็นต้องตัดสินใจเลือกซักนิด

มันยิ่งกว่าชัดเจน ..

ผมต้องการ " เธอ " คนเดียวเท่านั้น

.

.

.

ผมรวบรวมสมาธิอยู่นานเลยล่ะ

กว่าจะกล้ากดเบอร์โทรหาเธอจนได้

แล้วก็เงียบอยู่ซักพัก ..

เธอเองคงรู้ว่าเป็นผมจากเบอร์ที่โชว์

ผมยังลุ้นเงียบ ๆ .....

แอบทำใจแล้วว่าเธออาจจะตัดสาย

หรือไม่ก็คงปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้น

คราวนี้ เธออาจจะเกลียดผมไปแล้วก็ได้

แต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้น ..

เธอรับโทรศัพท์ และคุยกับผม

หลังจากที่รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ต่อจากนั้นมันต้นแรงจนแทบทะลุออกมาข้างนอก

ผมไม่ได้ดีใจ ... แต่มีความสุขที่สุดในโลกเลยต่างหาก

ถึงจะไม่กล้าพูดอะไรกับเธอเท่าไหร่

แต่ผมโคตรดีใจ .. ที่ได้ยินเสียงเธออีกครั้ง

ถามเธอถึงช่วงที่เราไม่ได้คุยกัน

และ ..... ขอร้องให้เธอกลับมา

ขอเธออย่างหน้าด้าน ๆ ... ไม่มีเหตุผล

ผมไม่รู้ว่าเธอกลายเป็นส่วนนึงในโลกของผมไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ความทรมานที่ผ่านมาบีบคอผมให้กอดเธอไว้ให้แน่นที่สุด

คราวนี้ ผมจะไม่ปล่อยให้เธอไป

จะไม่ให้เธอหายไปจากโลกของผมอีกแล้ว

.

.



.

.

To Be Continue