:: วันที่ 30 ... ( วันที่ 24 ) ::

.

.

2 วันแล้ว ที่ผมไม่ได้ยินเสียงเธอ

ไม่มีข้อความส่งถึงกัน ...

ไม่ได้เห็นแม้แต่ตัวไอคอนของเธอ

โลกทั้งโลกว่างสนิท ..

เสียงหัวใจเต้นอย่างอ่อนล้า

ร่างกาย ... ไม่อยากขยับเอาซะเลย

ทั้ง ๆ ที่งานกองมหึมาตั้งอยู่ตรงหน้า

ผมก็อดคิดถึงเธอไม่ได้ ..

ไม่ใช่ ... ไม่ใช่อดคิดถึงไม่ได้

แต่ไม่เคยหยุดคิดถึงเธอเลยต่างหาก

ผมคิดว่าเราจากกันแบบนี้

ต่างคน .. ต่างก็หายไปจากกัน

มันอาจจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

ถ้าเราไม่คุย ไม่ติดต่อกัน

ทั้งเธอ และ ผม ก็คงจะลืมกันไปได้เองในที่สุด

แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ..

ผมกลับยิ่งคิดถึงเธอมากขึ้นทุกที

มากซะจน ... กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ .....

ถ้าไม่เพราะคุณลูกค้าใจดีคนนึง

ยื่นทิชชู่ลายการ์ตูนมาให้

ผมคงยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ

นี่เรียกว่าร้องไห้รึเปล่านะ ...

น้ำตาผมไหลเงียบ ๆ .. ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ

ผมขอบคุณสำหรับน้ำใจและกระดาษน่ารัก ๆ

และยังคงปล่อยให้น้ำอุ่น ๆ ไหลลงจากตาอยู่แบบนั้น

มันจะพอล้างความคิดถึงเธอให้ลดลงได้บ้างมั้ยนะ

.

.

.



.

.

To Be Continue