:: วันที่ 17 ... ( วันที่ 11 ) ::

.

.

เช้าวันนี้อากาศสดใสจัง

ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่ากว่าทุกวัน

ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืน นอนดึกมาก ...

เพราะอะไรน่ะเหรอ ..

ถ้ารู้เหตุผลแล้วก็คงไม่มีใครแปลกใจ

เมื่อคืน ...

เป็นครั้งแรก ..

เราโทรคุยกันโดยที่ไม่มีอะไรมาเป็นอุปสรรค

ค่อนคืนแล้ว ผมก็ยังไม่อยากวางสายจากเธอ

เป็นคืนที่ผมฝันดีที่สุด ...

ก็หลับคาสายเลยนี่นา ..

ผมสลบคาหมอนโดยมีเสียงเธอกล่อมอยู่ข้าง ๆ หู

แต่ท่าทางเธอคงอยากเอาโทรศัพท์ขว้างหัวผมมากกว่า

ก็เล่นไปแบบ ไม่ร่ำไม่ลา

พอมาเปิดเมลล์ตอนเช้า

ก็เลยมีข้อความส่งมาบ่นอุบอิบให้อ่านเล่นเพลิน ๆ นิดหน่อย

อิ อิ .....

.

.

.

มีคำ ๆ หนึ่งที่เธอเปรย ๆ ขึ้นมาว่า

ไม่รู้ .. ว่าเราจะมีเวลาแบบนี้ด้วยกันไปอีกนานแค่ไหน

ไม่รู้ .. ว่าเราจะได้คุยกันแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่

แต่ไม่ว่ายังไง ก็ช่างเถอะ

ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร

แต่ตอนนี้ ...

อยากขอให้ช่วงเวลาแบบนี้อยู่กับเราให้นานที่ต่อสุด

ผมไม่รู้ว่าเรื่องของเรามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อไหร่

แต่ผมจะไม่เสียใจ .....

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปก็ตาม

.

.



.

.

To Be Continue