:: วันที่ 16 ... ( วันที่ 10 ) ::

.

.

ช่วงนี้ .. นอนไม่ค่อยหลับ

พอหลับตาก็จะมีอะไรมากวนใจอยู่เรื่อย ๆ

เรื่องของเธอ ...

วันนี้ตื่นสายเลย มาทำงานสายด้วย

ตอนนี้ให้เจ็บ เปื่อย ใกล้ตายยังไง

ก็จะมาทำงานให้ได้

เธอทำให้เวลางานที่น่าเบื่อ

กลายเป็นเวลาที่ผมอยากอยู่กับมันให้นานที่สุด

ถ้าเวลา .. เดินช้าลงกว่านี้ก็ดีสินะ

ผมจะได้มีเวลาโทรหาเธอมากขึ้น

คุยกันได้นาน ๆ ...

ตอนนี้ .. พอผมทำงาน

เราก็ออนเอ็มคุยกัน ...

ช่วงที่ออกไปนอกร้าน .. ผมก็จะโทรหาเธอ

บางทีเธอก็งานยุ่งจนคุยกันไม่ได้

เราก็จะถือสายรอกันไว้แบบนั้น ..

ผมอยากให้กลางวันมีซัก 20 ชั่วโมง

... อยากได้ยินเสียงเธอทั้งวัน ....

.

.

.

กรุงเทพฯ กับ พัทยา

นั่งรถแค่ 2 ชั่วโมงนิด ๆ ก็ถึงแล้ว

เพียงแต่ว่าเราทั้งคู่ต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ

เมื่อไหร่ผมจะจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ให้มันยุติซักทีนะ

ภาวนาขอให้เธอเข้าใจ .. และรอ

ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ

แล้วก็ไม่ได้รู้สึกไปเอง ...

ผมคิดว่า อีกไม่นาน ..

เรากำลังจะเดินมาถึงบทสรุปของชีวิตในฉากนี้

อดทนกับผมอีกหน่อยได้มั้ย ..

ใช้เวลากับผมอีกนิดนะ ...

ระยะทาง มันไม่มีทางไกลเกินกว่าระยะใจใช่มั้ย ?

เฮ้อ .....

อยากไปกรุงเทพฯจัง

.

.



.

.

To Be Continue