:: วันที่ 9 ... ( 3 วันแล้วที่คิดถึง ) ::

.

.

ฝนตกแต่เช้าเลย ...

บรรยากาศครึ้ม ๆ .. ทำให้แอร์หนาวขึ้นไปอีก

ที่หน้าจอวันนี้ก็ยังเงียบเหงาอีกตามเคย ..

เธอยังไม่กลับมาเลยคับ

เรายังโทรคุยกันเป็นระยะ ๆ พอให้หายเหงาลงไปบ้าง

อากาศแบบนี้ ทำให้ร้านเงียบลงไปอีก

อ้าว ... ลืมไป ยังไม่เคยพูดถึงตัวเองเลยนี่นะ

ผมทำงานในร้านอินเตอร์เนตและรับแปลเอกสารที่พัทยา

ส่วนเธอ .. ทำงานในโรงเรียนเอกชนที่กรุงเทพคับ

ในโลกอินเตอร์เนต เรา 2 คน เดินสวนกันไปมาอยู่หลายรอบ

และพอถึงเวลาอันสมควร ... บนเก้าอี้หลังเคาน์เตอร์ตัวนี้แหละ

ผมกับเธอก็ได้รู้จักกันจนได้ ..

.

.

.

ทุกครั้งที่คุยกัน ผมมักจะใช้คำว่าคิดถึงกับเธอเสมอ

มันเร็วไปมั้ยนะ ? .....

ดูเหมือนเราจะเพิ่งรู้จักกันไม่เท่าไหร่เอง

แต่ความคิดถึงทำไมมันมากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้

ช่างเถอะ .. คงไม่เป็นไรมั้ง

เพราะเธอก็ไม่ได้รับรู้อะไรด้วยนี่

ปล่อยให้เวลาเป็นตัวเปิดเผยความรู้สึกของเราไปทีละนิด

บางที ... เธออาจเป็นคนที่ผมคอยมาทั้งชีวิตก็ได้

.

.

คุยกับเธอบ่อย ๆ ทำให้ผมปวดคอเหมือนกันแฮะ

เพราะว่าต้องแปลเอกสารให้ลูกค้าและหนีบโทรศัพท์ไว้ตรงซอกคอ

ทำไงได้ ... คิดถึง ก็คิดถึง งานก็งาน

อยากได้ยินเสียงอยู่ตลอดเวลาเลยนี่คับ

เย็นนี้ไปซื้ออุปกรณ์เสริมดีกว่า

ก่อนที่จะกลายเป็นทอมที่พิการทางต้นคอไปมากกว่านี้

เฮ้อ .....

.

.

วันนี้อากาศเหงา ๆ เพลงก็เลยเหงาตามไปด้วย

อยากรู้จัง ..... เธอจะเป็นเหมือนกันบ้างมั้ยนะ?

.

.

.

.
.
To Be Continue