:: วันที่ 14 ... ( วันที่ 8 )::

.

.

New Mail ถูกเปิดค้างไว้เกือบชั่วโมงแล้ว

เมลล์ผู้รับก็ใส่ไว้เรียบร้อย

เพียงแต่ว่า ... เนื้อหาวันนี้ยังว่างเปล่า

7 วันแล้ว ..

ที่ผมมาทำงานพร้อมกับความสุขทุกครั้ง

เพราะโต๊ะตัวนี้ กับ เก้าอี้ตัวเดิม

ตรงที่เปิดโลกอีกครึ่งใบที่ดูเหมือน

ผมทำมันหล่นหายไปนานแสนนาน

ตั้งแต่วันที่รู้ตัวเอง ..

ว่ามีความรู้สึกพิเศษเกิดขึ้นทุกครั้งที่ได้คุยกัน

ทุกวัน ผมจะส่งเพลง ๆ นึง

แทนความรู้สึกของตัวเองที่มีให้เธอในแต่ละวัน

ผมส่งมัน ... พร้อม ๆ กับความสุข

พร้อม ๆ กับโลกสีชมพูที่มีเธออยู่ในนั้น

.

.

แต่วันนี้ ..... ไม่เหมือนทุกวัน

ผมถามตัวเองซ้ำ ๆ ..

จริง ๆ แล้ว เราต้องการอะไรกัน ..

แค่ต้องการใครซักคนไว้เป็นเพื่อนคุย

ฆ่าเวลาที่มันน่าเบื่อในแต่ละวันให้มันพ้นไป

อย่างที่เธอบอก ... จริง ๆ น่ะเหรอ

แล้วถ้าเป็นแบบนั้น .. ทำไม

ผมถึงไม่รู้สึกแบบนั้นกับคนอื่นด้วยล่ะ ?

แล้วทำไม .. ถึงต้องเป็น " เธอเท่านั้น "

ทำไม ... ทำไม .... ทำไม ???

เธอบอกว่า เธอไม่อยากทำผิด

ไม่อยากถลำลึกมากไปกว่านี้ ...

การเลิกติดต่อกันอย่างสิ้นเชิง

คือทางที่เธอบอกว่ามันถูกต้อง

และขอให้ผมเลือกทางนั้น ..

แต่ .. เราจะไม่ได้พบกัน ตลอดไป

ไม่สนุกเลยนะ .....

.

.

.

" ไม่ได้พบกันตลอดไป "

" ไม่ได้พบกันตลอดไป "

" ไม่ได้พบกันตลอดไป "

.. ไม่เอาหรอก !!! ..

ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!!!

ถึงเธอจะไม่อยากคุย ..

ไม่อยากได้ยิน และขอให้เราจากกัน

แต่ผมจะไม่ยอมให้เธอหายไป

.. ผม รัก เธอ ..

จริงสิ ... ทำไมเพิ่งนึกขึ้นได้

เธอไม่ใช่แค่เพื่อนคุย .. ผมรู้สึกกับเธอมากกว่านั้น

ผมตัดสินใจทำเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

โทรไปหา .. ถึงเธอจะไม่รับ

ผมก็จะพยายามโทรไปอีก

คิดถึงนะ ...

ผมส่งเพลงนี้ให้เธอ ..

ผมอยากให้เธอกลับมา ...

ผมอยากให้เรา กลับมาเหมือนเดิม .....

.

.



.

.

To Be Continue