:: วันที่ 29 ... ( วันที่ 23 ) ::

.

.

ทุกอย่างเงียบเชียบ ...

ผมนั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม

.. แต่ไร้ความรู้สึก ..

หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน

ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองให้เป็นปกติได้เลย

อยากโทรหาเธอ อยากคุยกับเธอ

ตอนนี้คงกำลังจัดการเรื่องคุณแม่อยู่ที่ต่างจังหวัด

เราไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่เมื่อคืน

สิ่งที่ผมทำได้ ... ก็คือขอร้องให้เพื่อนผม

ช่วยโทรไปหาเธอ บอกเธอให้ที

ผมเป็นห่วงเธอมากที่สุด .....

.

.

.

เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้

วันที่เธอบอกว่าเธอเจ็บปวดและทรมาน

ตัวผมเองก็ไม่ต่างกัน

ความรักของเราที่เธอขอร้อง

ว่าถ้าทุกอย่างมันเดินต่อไปไม่ได้ .. เราก็จบลงแค่นี้เถอะ

เธอถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าผมต้องการอะไรกันแน่

รู้มั้ย ... ว่าเธอเจ็บปวดมากขึ้นทุกวัน

แล้วผมก็ยังไม่มีปัญญาทำอะไรเพื่อเธอให้มากกว่านี้

ระหว่างผมกับเธอ ..

ไม่รู้ว่าใครที่ต้องทรมานมากกว่ากัน

วันนี้ผมไม่กล้าโทรหาเธอ ... ทั้ง ๆ ที่คิดถึงแทบขาดใจ

อยากให้ตัวเองหายไปจากโลกซะตอนนี้

จะได้ไม่ต้องทำให้ใครเจ็บปวดอีก

มันเป็นความคิดที่งี่เง่าที่สุดในชีวิต

ถ้าหากไม่อยากให้ใครเจ็บปวด ผมก็ต้องหยุดการกระทำของตัวเองซะ

เลิกทำให้เธอเจ็บ .. เลิกทำให้เธอร้องไห้

เลิกเหนี่ยวรั้งเธอซะที .....

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 28 ... ( วันที่ 22 ) ::

.

.

มีอะไรมากมายผ่านเข้ามา

ในช่วงเวลาแค่ไม่ถึงวัน

ก่อนเลิกงานของเมื่อวาน

ผมได้รับข้อความจากเธอ

และผมก็ชาไปทั้งตัวอีกครั้ง

ข้อความที่เธอส่งมาบอกว่า

คุณแม่ของเธอ เสียแล้ว

ก่อนหน้านั้นเพียง ไม่ถึงชั่วโมง

ผมเพิ่งส่งข้อความเป็นบทสวดมนต์

เอาไว้ให้เธออ่านเพื่อตั้งสมาธิ

ผมรู้ว่าเธอเป็นกังวลมากเรื่องอาการของแม่

แต่ทุกอย่าง .. เหมือนถูกกำหนดเอาไว้แล้ว

.

.

.

ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้

ผมอยากไปอยู่ข้าง ๆ เธอมากที่สุด

แต่เรากลับ .. ไม่เข้าใจกันอยู่แบบนี้

ผมอยากช่วยเธอ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย

นั่งเงียบ ๆ คิดถึงเธอ เป็นห่วง ..

อดทน ... และภาวนา

คงเป็นไปได้ยากที่จะให้เธอเข้มแข็งในตอนนี้ ..

ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเธอด้วย ...

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 27 ... ( วันที่ 21 ) ::

.

.

วันนี้ ...

ผมรู้สาเหตุของการที่เธอเปลี่ยนไป

The End .. ข้อความที่ส่งจากมือถือของผม

แต่ไม่ได้ถูกส่งด้วยฝีมือผม

ผมเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง ...

แต่ดูเหมือนว่าเธอเอง จะยังเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง

ผมยังต้องใช้ความพยายามต่อไป

มากกว่าเมื่อวาน .. และมากขึ้นเรื่อย ๆ

ถึงแม้ว่าการคุยกันแต่ละครั้งจะลงท้าย

ด้วยข้อความ และ น้ำเสียงที่เย็นชา

แต่ผมก็ดีใจที่เธอยังยอมรับสาย

ผมไม่ได้พยายามอธิบายอะไรให้เธอฟังนอกจาก

ชวนเธอคุย ... เรื่อยเปื่อย

เธอก็คุยบ้าง ไม่คุยบ้าง

บางครั้งเธอก็ปล่อยให้ผมรอสายนาน ๆ

เหมือนจะแสดงให้ผมสำนึกว่า

การรอคอย .. มันไม่ได้สนุกเลย

.

.

.

ช่วงเวลาแห่งความทรมาน

มักจะผ่านไปอย่างเชื่องช้าเสมอ

แต่ .. ผมก็ยังไม่ท้อหรอกนะ

ผมบอกกับเธอว่า ผมไม่อยากให้เธอตัดใจ

และตัวผมเอง ก็จะไม่ตัดใจเหมือนกัน

ทุกอย่างจะเป็นเครื่องพิสูจน์

จะทำให้เธอเข้าใจให้ได้ในซักวันนึง

ที่ไม่รู้ว่าวันนั้น ... มันจะมาถึงผมมั้ย

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 26 ... ( วันที่ 20 ) ::

.

.

สถานการณ์ไม่ดีขึ้นเลยจากเมื่อวาน

การที่ผมพยายามอธิบายอะไร

กลับยิ่งทำให้เธอเข้าใจผิดไปกันใหญ่

ตอนนี้ เธอคิดไปแล้วว่าผมไม่ได้รักเธอ

เธอเข้าใจไปแล้วว่า ผมไม่จริงใจ

เพราะความใจดีเกินไปของตัวเอง ...

เพราะผมยังใจอ่อนกับคนที่ไม่ควรให้ความสงสาร

ผมทำให้เธอเจ็บปวดอีกจนได้ .....

.

.

.

เธอบอกผมว่าเธอเจ็บมาก .. กับครั้งนี้

และให้เรา ... เลิกอย่างเด็ดขาด

เลิกคุย เลิกคิดถึง เลิกติดต่อไม่ว่าทางใด

อีกครั้งนึงแล้ว ..

ทุกคำของเธอทำผมนิ่งยิ่งกว่าซาก

ไม่เถียง ไม่พูด ไม่อธิบายอะไร ... และยังเข้าใจ

ทุกอย่างผิดที่ผมคนเดียวจริง ๆ

แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะทีนี้ ..

มือเย็น ตัวชา ... ยังไม่ตายแต่ไม่มีความรู้สึก

คงต้องยอมแล้วจริง ๆ เหรอ .....

ต้องปล่อยมือจากเธอแล้วจริง ๆ เหรอ ?

แล้ว ... ผมจะทำได้ ..... งั้นเหรอ ?

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 25 ... ( วันที่ 19 ) ::

.

.

วันนี้เธอเป็นอะไรไม่รู้

อยู่ ๆ เราก็ไม่เข้าใจกัน ...

แต่ผมไม่โทษเธอนะ ..

เราเองที่ไม่สามารถให้ความรู้สึกที่มั่นคงกับเธอได้

แล้วจะมีสิทธิ์ไปเรียกร้องอะไร

แค่เธอยังอยู่ทุกวันนี้

เธอก็เสียสละให้ผมมากพอแล้ว

ผมไม่โกรธเธอหรอก ... จริง ๆ

แล้วก็ยังยืนยันคำเดิม .. ผมจะเป็นเหมือนเดิม

ถึงเธอจะบอกให้จบ ... แต่ผมจบไม่ได้

ยังคิดถึง ยังเป็นห่วงเธอเหมือนเดิม

ฟังเพลงทุกครั้งก็ยังคิดถึง

วันนี้ก็ส่งเพลงไปให้เธอฟังอีก

หวังแค่หลังจากที่เธอฟังแล้ว

เธออาจจจะคิดถึงผมบ้าง .. แค่นั้นก็พอ

.

.

.

เฮ้อ .. เลยมืดไปหมด

ถึงจะพยายามทำใจให้เข้มแข็ง

ทำตัว ทำหัวใจ ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมยังไง

มันก็ว้าเหว่ได้เหมือนกันล่ะว๊า

เธอพูดซะขนาดนั้น ... จะไม่ใจสั่นเลยยังไงไหว

แต่เธอไม่ผิด .. เธอเองก็เจ็บ

ถ้าวันที่ผมจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว

ผมจะทำให้เธอมีความสุขมากกว่านี้

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 24 ... ( วันที่ 18 ) ::

.

.

วันนี้ส่งเมลล์ช้าอีกแหล่ววววว

งานเยอะจังฮิช่วงนี้ ...

ไม่รู้เธอจะเบื่อรึยังเนาะ

ส่งเพลงให้ฟัง ส่งเมลล์ให้อ่านทุกวันเลย

ช่วงนี้ได้ยินเสียงเธอทุกวัน

แล้วก็ออนเอ็มคุยกันทุกวัน

ตกกลางคืนก็คุยกันจนดึกดื่น .. ดีจัง

อยากให้เวลาแบบนี้อยู่กับเราไปนาน ๆ

วันข้างหน้าอาจจะเกิดอะไรขึ้นไม่รู้

แต่วันนี้ผมอยากบอกว่ารักเธอให้นานที่สุด

.

.

.

จริง ๆ แล้ว .. สิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

ผมรู้ว่าเธอเอง ไม่ได้มีความสุขเต็มร้อยหรอก

ยังมีเรื่องราวมากมายที่ทำให้ผม

ไม่สามารถมอบทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเองให้เธอเพียงคนเดียว

ถึงเธอจะบอกว่า เธอเข้าใจ ..

แต่ผมก็อดรู้สึกผิดไม่ได้จริง ๆ

ไม่ใช่รู้สึกผิดที่เจอเธอ ...

แต่เพราะว่าไม่สามารถจัดการอะไรได้ซักที

เธอบอกว่า เธอจะให้เวลาผม 2 เดือน

เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากเป็นผู้ร้าย

ถ้าในเวลา 2 เดือน ผมยังไม่สามารถทำทุกอย่างให้เคลียร์

เธอตัดสินใจแล้ว .. ว่าจะเป็นคนเลือกไปจากผมเอง

ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ จะเป็นผมที่ต้องเสียใจไปตลอดชีวิตมั้ย

แต่วันนี้ยังมีเธออยู่ .. ผมยอมทั้งนั้น

ขอร้องล่ะใครก็ได้ข้างบน ... ช่วยผมที

ผมรักเธอจริง ๆ นะ .....

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 23 ... ( วันที่ 17 ) ::

.

.

วันนี้ เธอยอมส่งรูปให้ผมแล้วล่ะ

หลังจากที่พยายามอยู่หลายนาน

ที่จริงก็เคยเห็นแล้วนะ

ตอนคุยเอ็มเธอก็โชว์รูปน่ะแหละ

แต่อยากได้อีก ... อยากได้หลาย ๆ อัน

อยากเห็นเธอในหลาย ๆ อิริยาบถ

จะได้เก็บไปฝันถูก .. ( เพ้อเจ้อ )

ก็เรายังไม่มีโอกาสได้เจอกันซักทีนี่นะ

ตอนนี้ก็อดทนไปก่อน

แต่ไม่นาน .. จะไปอยู่ข้าง ๆ เธอแน่ ๆ

.

.

.

วันที่เธอบอกว่าจะไปเที่ยวคับ

ไปเลสล่า ..

อันที่จริงก็รู้ว่าเธอไปเที่ยวบ่อย ๆ อยู่แล้ว

แต่ว่า .. ไม่อยากให้ไปนี่

เวลาไปเที่ยว ที่มืด ๆ เย็น ๆ คนเยอะ ๆ เหล้าอีก

ไม่อยากคิด ... ไม่เอา ไม่ให้ไปได้แมะ

ก็ได้แค่คิด .. ผมไม่กล้าขออะไรเธอมากไปกว่านี้

แค่เธอยังไม่หายไปไหน ผมก็ดีใจจะแย่แล้ว

ยังไงวันนี้ขอให้เธอเที่ยวให้สนุกแล้วกัน

หวังว่าซักวันนึง เราคงได้ไปเที่ยวด้วยกันบ้างนะคับ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 22 ... ( วันที่ 16 ) ::

.

.

วันนี้งานเยอะตั้งแต่เช้าเลย

เธอกลับมาแล้วล่ะคับ

แต่ว่าก็ไม่ได้คุยกันอยู่ดี

วันนี้เธอไม่ได้ทำงาน

ก็เลยไม่ได้ออนเอ็ม

ส่วนผมก็งานยุ่งเต็มหัวไปหมดตั้งแต่เช้า

กว่าจะหาเวลาส่งเมลล์ให้เธอได้

ปาเข้าไปเกือบเย็นเลยแหละ

.

.

.

อยากให้เธอเปิดเทอมไว ๆ จัง

จะได้มาทำงานทุกวัน

แล้วเราก็จะได้คุยกันทุกวัน

ตอนนี้ฟังเพลงอะไรก็คิดถึงเธอไปหมดแล้ว

แถมโดนลูกค้าแซวบ่อย ๆ

เพราะว่าชอบนั่งอมยิ้มคนเดียว

ใครจะมาเข้าใจ .. คนมีความรัก

วันนี้ถึงจะไม่ได้ออนเอ็มคุยกัน

เราก็ยังโทรคุยกันได้เหมือนเดิม

ดูเธอเหนื่อย ๆ จากการเดินทาง

อยากไปอยู่ใกล้ ๆ คอยดูแลเธอนะ

แต่ .....

เอาเถอะ .. ทุกอย่างต้องคลี่คลายได้อยู่แล้ว

เมื่อไหร่จะเลิกงานล่ะเนี่ย

อยากกลับบ้านนอนคุยโทรศัพท์จะแย่แล้วคับ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 21 ... ( วันที่ 15 ) ::

.

.

เย้ ๆ ...

เธอบอกว่าจะกลับวันนี้แล้วล่ะ

แต่ก็คงพรุ่งนี้กว่าจะออนไลน์คุยกันได้

ไม่เป็นไร .. ทนอีกนิด

ยังไงเราก็โทรคุยกันทั้งวันอยู่แล้วนี่เนอะ

ยิ่งช่วงนี้ คุยกันทั้งวัน ..

แถมกลางคืนจนดึกดื่นอีก

คุยเป็นเพื่อน 2-3 คืนที่ผ่านมา

ก็คุยเป็นเพื่อนเธอเพราะเธอต้องไปเฝ้าคุณแม่ที่ รพ.

เหมือนเราได้ใกล้กันมากขึ้น

วันนี้โดนดุอีกแล้วล่ะ

เพราะว่าตั้งแต่เช้าจนบ่ายยังไม่ได้กินไรเลย

เสียงดุ ๆ บังคับให้ผมย้ายก้นออกจากเก้าอี้

ไปหาอะไรใส่กระเพาะในบัดเดี๋ยวนั้นเลย

จ้า .....

ได้ซาลาเปาไส้หมูแดง 2 ลูกกะนม 1 กล่องถ้วน

อิ่มท้อง อิ่มใจด้วย ..

.

.

.

2 อาทิตย์แล้วนะที่เราทำความรู้จักกันมา

ตอนนี้ .. มัดมือชก

เรียกเธอว่า " ที่รักส์ " ไปแล้ว

เธอยอมมั้ยน่ะเหรอ .. ไม่รู้สิ ไม่ได้ถาม

อิอิ ... แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนนี่นา

ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เคยเจอกันซักครั้ง

ได้ยินแต่เสียง .. เห็นแต่ในรูป

ความรู้สึกดี ๆ มันไม่มีขอบเขตเสมอ

อยากเจอตัวเป็น ๆ

อยากเห็นเวลาเธอหัวเราะ

เสียงเธอน่ารักดี ...

เวลาทำเสียงดุ ๆ มันตลกแต่ก็น่ารัก

( แอบกลัวว่าตัวจริงคงดุน่าดู )

เมื่อไหร่จะได้เจอกันซักทีนะ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 20 ... ( วันที่ 14 ) ::

.

.

วันนี้ก็เหมือนทุกวัน

ผมมาทำงานพร้อมกับเพลง ๆ นึง

เอาไว้ส่งให้เธอฟัง ...

เธอจะฟังบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้แหละ

แต่ทุกเพลงที่ให้เธอพยายามจะบอกอะไรเสมอ

เหลือแค่ว่า .. เธอจะรับรู้มันบ้างมั้ย

เธอว่าจะกลับ กทม. พรุ่งนี้แล้วล่ะคับ

ตอนที่ผมส่งเมลล์ให้เธอ

เราก็คุยกันอยู่ ..

ร้านซาลาเปาที่เธอบอกว่าอร่อยที่สุดในโลก

อยากกินหง่ะ ... หิว ๆ

วันนี้ยังไม่ได้กินไรเลยทั้งวัน

พอได้คุยกันมันก็ไม่อยากทำอย่างอื่นแล้ว

โดนเธอดุประจำคับ ..

เรื่องทานข้าวไม่ตรงเวลา

บางทีงานเยอะก็ลืม ๆ ไปมั่ง

แต่ก็นะ ...

ลืมหิวเพราะว่ากะลังมีความสุข .. ดีออกน่ะ

.

.

.

วันนี้ทำงานสบาย ๆ

ลูกค้าไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่

ก็เลยนั่งฟังเพลงเรื่อยเปื่อย

โทรคุยกันหลาย ๆ รอบ

อ่านโน่นอ่านนี่ ..

นาน ๆ ทีจะมีใครมากวนใจ

วันนี้ไม่ได้ออนไลน์ ...

ก็เธอไม่อยู่นี่คับ .. ไม่รู้จะคุยกับใคร

คุยโทรศัพท์ นั่งฟังเพลงดีกว่า ..

คิดถึงจัง ... กลับมาเร็ว ๆ นะคับ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 19 ... ( วันที่ 13 ) ::

.

.

ไม่รู้ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่

คงจะอยู่ที่โรงพยาบาล

เวลาที่เธออยู่กับคุณแม่

ผมก็จะถือสายรอคับ

ฟังเธอคุยกับคนโน้นคนนี้

ผมเองก็ทำงานไป ... ฟังเสียงเธอไป

และคอยฟังว่าเธอจะว่างหันมาคุยกับผมเมื่อไหร่

ช่วงนี้ต้องหนีบที่ชาร์ทไปไหนมาไหนด้วยเลย

เป็นช่วงกดขี่ข่มเหงอุปกรณ์สื่อสารขั้นรุนแรง

ก็แค่ช่วงที่เธออยู่ต่างจังหวัดเอง

เวลาเธออยู่กับครอบครัวน่ารักดีคับ

ดูเป็นเธอในอีกแบบนึงที่ผมเพิ่งเคยรู้จัก

( ความจริงแค่ได้ยินเฉย ๆ )

.

.

.

เธอเล่าอาการของคุณให้ผมฟังบ้าง

น้ำเสียงของเธอบอกชัดเลยคับว่าเป็นห่วงท่านแค่ไหน

ผมอึดอัดตัวเองตรงที่ทำอะไรเพื่อเธอไม่ได้เลย

ได้แต่ฟัง และพูดให้กำลังใจเธอบ้างแค่นั้นเอง

อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านเธอไปให้เร็วที่สุด

ผมบอกเธอแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่ในใจยิ่งหวั่น

ต่อไปจะเป็นยังไงไม่รู้

แต่ผมขออยู่ข้าง ๆ เป็นกำลังใจให้เธอแล้วกัน

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 18 ... ( วันที่ 12 ) ::

.

.

กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

ที่ทุกวันพอมาถึงที่ทำงานปุ๊บ

นอกจากเอกสารต่าง ๆ

งานที่ต้องทำส่งลูกค้า ..

ผมก็ต้องง่วนอยู่กับการฟังเพลง

แล้วก็ส่งเมลล์หาเธอ

การคิดถึงเธอกลายเป็นส่วนสำคัญ

ในกิจวัตรประจำวันที่ผมขาดไม่ได้ไปซะแล้ว

วันนี้เธอต้องกลับ ตจว. คับ

คุณแม่ของเธอป่วยอยู่ที่ รพ.

และเธอต้องไปดูแล

อยากไปด้วยจัง ..

ก็เป็นห่วง ไม่อยากให้นั่งรถไกล ๆ คนเดียว

.

.

.

วันนี้เราก็เลยคุยกันแต่ทางโทรศัพท์

ในขณะที่กำลังส่งเมลล์หาเธอ

ผมก็คุยกับเธออยู่นะ ..

ถึงจะไม่ได้ออนเอ็มคุยกันทั้งวันเหมือนทุกที

แต่แค่นี้ก็มีความสุขแล้วคับ

พอเธอเดินทางถึงแล้ว

เราคงได้คุยกันเป็นพัก ๆ

เพราะเธอมีหลายอย่างที่ต้องทำ

ขอให้เธอเดินทางปลอดภัย

ขอให้คุณแม่ของเธอหายป่วยเร็ว ๆ นะคับ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 17 ... ( วันที่ 11 ) ::

.

.

เช้าวันนี้อากาศสดใสจัง

ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่ากว่าทุกวัน

ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืน นอนดึกมาก ...

เพราะอะไรน่ะเหรอ ..

ถ้ารู้เหตุผลแล้วก็คงไม่มีใครแปลกใจ

เมื่อคืน ...

เป็นครั้งแรก ..

เราโทรคุยกันโดยที่ไม่มีอะไรมาเป็นอุปสรรค

ค่อนคืนแล้ว ผมก็ยังไม่อยากวางสายจากเธอ

เป็นคืนที่ผมฝันดีที่สุด ...

ก็หลับคาสายเลยนี่นา ..

ผมสลบคาหมอนโดยมีเสียงเธอกล่อมอยู่ข้าง ๆ หู

แต่ท่าทางเธอคงอยากเอาโทรศัพท์ขว้างหัวผมมากกว่า

ก็เล่นไปแบบ ไม่ร่ำไม่ลา

พอมาเปิดเมลล์ตอนเช้า

ก็เลยมีข้อความส่งมาบ่นอุบอิบให้อ่านเล่นเพลิน ๆ นิดหน่อย

อิ อิ .....

.

.

.

มีคำ ๆ หนึ่งที่เธอเปรย ๆ ขึ้นมาว่า

ไม่รู้ .. ว่าเราจะมีเวลาแบบนี้ด้วยกันไปอีกนานแค่ไหน

ไม่รู้ .. ว่าเราจะได้คุยกันแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่

แต่ไม่ว่ายังไง ก็ช่างเถอะ

ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร

แต่ตอนนี้ ...

อยากขอให้ช่วงเวลาแบบนี้อยู่กับเราให้นานที่ต่อสุด

ผมไม่รู้ว่าเรื่องของเรามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อไหร่

แต่ผมจะไม่เสียใจ .....

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปก็ตาม

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 16 ... ( วันที่ 10 ) ::

.

.

ช่วงนี้ .. นอนไม่ค่อยหลับ

พอหลับตาก็จะมีอะไรมากวนใจอยู่เรื่อย ๆ

เรื่องของเธอ ...

วันนี้ตื่นสายเลย มาทำงานสายด้วย

ตอนนี้ให้เจ็บ เปื่อย ใกล้ตายยังไง

ก็จะมาทำงานให้ได้

เธอทำให้เวลางานที่น่าเบื่อ

กลายเป็นเวลาที่ผมอยากอยู่กับมันให้นานที่สุด

ถ้าเวลา .. เดินช้าลงกว่านี้ก็ดีสินะ

ผมจะได้มีเวลาโทรหาเธอมากขึ้น

คุยกันได้นาน ๆ ...

ตอนนี้ .. พอผมทำงาน

เราก็ออนเอ็มคุยกัน ...

ช่วงที่ออกไปนอกร้าน .. ผมก็จะโทรหาเธอ

บางทีเธอก็งานยุ่งจนคุยกันไม่ได้

เราก็จะถือสายรอกันไว้แบบนั้น ..

ผมอยากให้กลางวันมีซัก 20 ชั่วโมง

... อยากได้ยินเสียงเธอทั้งวัน ....

.

.

.

กรุงเทพฯ กับ พัทยา

นั่งรถแค่ 2 ชั่วโมงนิด ๆ ก็ถึงแล้ว

เพียงแต่ว่าเราทั้งคู่ต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ

เมื่อไหร่ผมจะจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ให้มันยุติซักทีนะ

ภาวนาขอให้เธอเข้าใจ .. และรอ

ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ

แล้วก็ไม่ได้รู้สึกไปเอง ...

ผมคิดว่า อีกไม่นาน ..

เรากำลังจะเดินมาถึงบทสรุปของชีวิตในฉากนี้

อดทนกับผมอีกหน่อยได้มั้ย ..

ใช้เวลากับผมอีกนิดนะ ...

ระยะทาง มันไม่มีทางไกลเกินกว่าระยะใจใช่มั้ย ?

เฮ้อ .....

อยากไปกรุงเทพฯจัง

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 15 .. ( วันที่ 9 ... เฮ้อ ) ::

.

.

ความพยายามของผมไม่สูญเปล่านะ

ในที่สุดเธอก็ยอมรับโทรศัพท์

เรากลับมาคุยกันอีกครั้ง

เธอเสียงแหบมากเลยวันนี้

ก็ .. แหกปากจนเจ็บคอ

( เธอว่างั้น )

ผมรู้สึกว่าเธอระวังตัวมากขึ้น

เปล่านะ ... ไม่ใช่ว่า

ผมไปทำอันตรายอะไรเธอหรอก

แต่เธอระวัง ..

ที่จะไม่ปล่อยให้เราสนิทกันเกินไป

อย่างที่เธอพูดว่าเธอไม่อยากถลำลึกไปมากกว่านี้

ถ้าเมื่อไหร่ ..

ที่ผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ " เพียงคนเดียว "

วันนั้น ... เธอบอกว่า

เธอเองก็พร้อมจะเปิดใจรับผมแบบเต็มตัวเหมือนกัน

แค่การที่เธอไม่รังเกียจ .. และให้โอกาสผมอีกครั้ง

แค่นี้ก็ทำให้ผมก็ลอยติดเพดานแล้ว

เสียงแข็ง ๆ ของเธอฟังแล้วตลกดีนะ

พักนี้เธอกวน Teen ไม่เบา

แต่ก็ ... น่ารัก .. สำหรับผมเสมอ

.

.

.

เธอไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมเลย

.. แม้แต่น้อย ..

สถานภาพของผมตอนนี้

ทำให้เวลาของเรา 2 คน* ต้องถูกจำกัด

ผมยืดเวลาทำงานของตัวเองออกไป

มาถึงร้านเช้าขึ้น ... และ เลิกงานให้ช้าลง

แต่มันจะเป็นแบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่

ผมกลัว .. ว่าซักวันจะไม่มีเราแบบนี้

กลัว ... ว่าเธอจะไม่รอ

กลัว .... ว่าเธอจะหายไปจากโลกของผมอีก

ทำไมนะ ...

ผม กับ เธอ .. เพิ่งรู้จักกันไม่นานเท่าไหร่

แต่ทำไม ผมถึงกลัวที่จะต้องเสียเธอไป

ทำไม ถึงไม่เหมือนทุกคนอื่น ๆ ที่ผ่านมา

ผมปล่อยให้เค้าเดินผ่านไปอย่างง่ายดาย

ไม่คิดจะรั้งใครไว้ ...

ไม่ .. แม้แต่จะคิด

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 14 ... ( วันที่ 8 )::

.

.

New Mail ถูกเปิดค้างไว้เกือบชั่วโมงแล้ว

เมลล์ผู้รับก็ใส่ไว้เรียบร้อย

เพียงแต่ว่า ... เนื้อหาวันนี้ยังว่างเปล่า

7 วันแล้ว ..

ที่ผมมาทำงานพร้อมกับความสุขทุกครั้ง

เพราะโต๊ะตัวนี้ กับ เก้าอี้ตัวเดิม

ตรงที่เปิดโลกอีกครึ่งใบที่ดูเหมือน

ผมทำมันหล่นหายไปนานแสนนาน

ตั้งแต่วันที่รู้ตัวเอง ..

ว่ามีความรู้สึกพิเศษเกิดขึ้นทุกครั้งที่ได้คุยกัน

ทุกวัน ผมจะส่งเพลง ๆ นึง

แทนความรู้สึกของตัวเองที่มีให้เธอในแต่ละวัน

ผมส่งมัน ... พร้อม ๆ กับความสุข

พร้อม ๆ กับโลกสีชมพูที่มีเธออยู่ในนั้น

.

.

แต่วันนี้ ..... ไม่เหมือนทุกวัน

ผมถามตัวเองซ้ำ ๆ ..

จริง ๆ แล้ว เราต้องการอะไรกัน ..

แค่ต้องการใครซักคนไว้เป็นเพื่อนคุย

ฆ่าเวลาที่มันน่าเบื่อในแต่ละวันให้มันพ้นไป

อย่างที่เธอบอก ... จริง ๆ น่ะเหรอ

แล้วถ้าเป็นแบบนั้น .. ทำไม

ผมถึงไม่รู้สึกแบบนั้นกับคนอื่นด้วยล่ะ ?

แล้วทำไม .. ถึงต้องเป็น " เธอเท่านั้น "

ทำไม ... ทำไม .... ทำไม ???

เธอบอกว่า เธอไม่อยากทำผิด

ไม่อยากถลำลึกมากไปกว่านี้ ...

การเลิกติดต่อกันอย่างสิ้นเชิง

คือทางที่เธอบอกว่ามันถูกต้อง

และขอให้ผมเลือกทางนั้น ..

แต่ .. เราจะไม่ได้พบกัน ตลอดไป

ไม่สนุกเลยนะ .....

.

.

.

" ไม่ได้พบกันตลอดไป "

" ไม่ได้พบกันตลอดไป "

" ไม่ได้พบกันตลอดไป "

.. ไม่เอาหรอก !!! ..

ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!!!

ถึงเธอจะไม่อยากคุย ..

ไม่อยากได้ยิน และขอให้เราจากกัน

แต่ผมจะไม่ยอมให้เธอหายไป

.. ผม รัก เธอ ..

จริงสิ ... ทำไมเพิ่งนึกขึ้นได้

เธอไม่ใช่แค่เพื่อนคุย .. ผมรู้สึกกับเธอมากกว่านั้น

ผมตัดสินใจทำเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

โทรไปหา .. ถึงเธอจะไม่รับ

ผมก็จะพยายามโทรไปอีก

คิดถึงนะ ...

ผมส่งเพลงนี้ให้เธอ ..

ผมอยากให้เธอกลับมา ...

ผมอยากให้เรา กลับมาเหมือนเดิม .....

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 13 ... ( วันที่ 7 ) ::

.

.

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ระหว่างเรา

หลังจากที่เมื่อวาน .....

เธอไปทริปต่างจังหวัดอีกครั้งกับเพื่อน ๆ

ผมพยายามโทรหาเธอ หลายครั้ง ..

แต่เธอไม่รับ ...

ตั้งแต่บ่าย .. จนเย็น และค่ำ

ก่อนที่ผมจะท้อและทิ้งความพยายามซะก่อน

เกือบ 3 ทุ่มแล้ว เธอยอมกดรับสายจนได้

รู้มั้ยหลังจากที่เราคุยกัน .. ผมยิ่งแย่ลงไปอีก

น้ำเสียง อารมณ์ ทุกถ้อยคำของเธอ

มันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ... ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร

ไม่รู้จริง ๆ ..

เธอบอกว่า เราควรจะห่างกัน ..

ทิ้งความทรมานเอาไว้แค่นั้น ...

.

.

วันนี้ ผมยังไม่ได้ทิ้งความตั้งใจ

อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปเร็วเพียงข้ามวัน

และคำตอบก็ยิ่งชัดขึ้นอีกครั้ง

" เราเลิกติดต่อกันดีกว่า "

...........

นี่คือการบอกเลิกใช่มั้ย ?

ตอนนี้ผมชาไปทั้งตัวแล้วล่ะ

งุนงง สงสัย และ ไม่เข้าใจ

แต่ .. จะให้ทำยังไงได้ล่ะ

ตัวเราเองที่ไม่พร้อม ... จะไปโทษใคร

ยอมรับคำนั้นของเธอมา

นั่งเฉย ๆ .. ปล่อยให้ใจลอยเรื่อย ๆ ไปไกล

วันนี้ ... เธอจะกลับจากต่างจังหวัด

ถ้าเป็นปกติ ผมก็จะตื่นเต้นดีใจ

พรุ่งนี้ .. เราจะได้คุยกันทั้งวันอีก

แต่คราวนี้ ... มันเปลี่ยนไปแล้ว

นี่เราจะไม่ได้คุยกันอีกจริง ๆ เหรอ?

ผมจะไม่ได้ยินเสียงของเธออีกแล้ว .. จริง ๆ เหรอ?

จะไม่มีเธอ ในโลกของผมอีกแล้ว ....เหรอ?

.

.

.

ท้องฟ้า กับ ทะเล วันนี้ .. สีหม่น ๆ เนอะ

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 12 ... ( วันที่ 6 .. ) ::

.

.

เธอกลับมาแล้วล่ะ

ที่จริงกลับมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว

โทรคุยกันตอนที่เธอไป MBK กับเพื่อน ๆ

คนเพิ่งถอนฟัน กะ ต้มแซ่บมันไม่เข้ากันมั้ง ?

ก็เป็นห่วงอยู่นะ .. เดี๋ยวยิ่งปวด

แต่ ... เธอจะกินนี่คับ

งั้นห่วงเฉย ๆ แล้วกัน

.

.

เมื่อเช้า ...

ล็อกอินเข้ามาแล้วเจอเมลล์ที่เธอส่งทิ้งไว้

เธอเขียนไดอารี่ให้ผมหน้านึง เมื่อวันที่ 10 พ.ค. 49

เป็นไดที่ออกจะตัดพ้อเรื่องที่ผมทำผิดกับเธอซักหน่อย

แต่เป็นครั้งแรก .. ที่มีคนเขียนให้แบบนี้

พร้อมกับอีเมลล์ที่บอกความในใจ (มั้ง)

บอกความในใจ ไม่ใช่บอกรักนะ ...

เป็นเงื่อนไขบางอย่าง ระหว่างเรา 2 คน

เธอขอให้เลิกโกหกนะ .. ( คับ )

แล้วก็ขอเว้นระยะห่างเพิ่มขึ้นนิดนึง

ดีใจที่สุดตอนที่อ่านประโยคนี้

" เราว่าเทอเป็นคนดีคนนุงเลยนะ "

ทั้ง ๆ ที่ทำให้เธอเสียความรู้สึก

ผมดีใจที่เธอเข้าใจ และ ไม่โกรธ

แต่ก็เจ็บแปล๊บ ๆ ในใจ พออ่านมาถึงท้ายฉบับ

เธอส่งเพลงท่อนนี้ให้ผม

:: ก่อนที่ใครซักคนจะคิดเลยเถิด ::

:: จะคิดให้มันมากกว่านี้ มันคงไม่ดีเท่าไหร่ ::

:: ก่อนที่ใครซักคนจะเริ่มทำผิด ... ฉันคิดว่าควรหยุดดีไหม ::

:: อย่าปล่อยเอาไว้ ให้มันลุกลาม ::

.

.

.

เธอจงใจจะบอกอะไรกับเรา ..

ผมควรจะทำยังไงดี

อดทนเพื่อคนอื่นที่มัน (...) ต่อไป

หรือทำตามหัวใจตัวเองซักที

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 11 ... ( วันที่ 5 แล้ว ) ::

.

.

และแล้ว ...

เราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม

เธอให้อภัยผมคับ

หลังจากที่ส่งข้อความยอมรับผิด

และขอโอกาสให้ผมได้แก้ไขบ้าง

ตอนนี้ เราเริ่มต้นกันอีกครั้ง

ผมไม่ได้รับปากเธอว่าจะไม่โกหก

แต่ให้สัญญากับตัวเอง ..

ว่าจะไม่ปิดบังอะไรเธออีก

.

.

.

วันนี้ทำงานแบบสบาย ๆ

มีช่วงว่างมากพอให้เราได้โทรคุยกันหลายรอบ

เธอยังไม่กลับมาเลย

แต่คิดว่าน่าจะเป็นพรุ่งนี้แหละ

( เธอบอกงั้นนะ ..... )

และนั่นก็เลยทำให้ผมร่าเริงเป็นพิเศษ

มันก็แปลกอยู่ ..

เพราะถึงเธอจะไม่ไป ตจว.

กรุงเทพฯ กับ พัทยา มันก็ไกลกันอยู่ดี

ยังไง เราก็ไม่ได้ไปเจอหน้ากัน

แต่แค่เห็นนิคของเธอออนไลน์อยู่ในลิสต์

มันก็อุ่นไปทั้งหัวใจแล้ว

เค้าบอกว่าความรักทำให้คนตาบอด

คงจะจริง ... แต่บอดสีนะ

" เพราะมองอะไรก็ชมพูไปหมด "

กิ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ .. พูดบ้าไรวะเนี่ย

(((( อายตัวเอง ))))

เอาเถอะ ๆ ..

วันนี้เลือกเพลงนี้ให้เธอฟัง

จะเข้าใจกันบ้างมั้ยเนี่ย ...

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 10 ... ( วันที่ 4 ... ) ::

.

.

วันนี้ไม่ได้ไปทำงาน

เมื่อวานมีเรื่องนิดหน่อย ...

ก็เลยกินเหล้า .. เมาจนสติเหลือไม่พอใช้

รุนแรงขนาดนั้น ...

เพราะผมทำร้ายเธอเข้าซะแล้ว

ด้วยการ .. ไม่พูดความจริงกับเธอ

เหตุ และ ผล มากมาย ...

ผมเลือกที่จะพูดแค่คำว่า " ขอโทษ " .. แทนการแก้ตัว

จำไว้ว่า ... เมื่อไหร่ก็ตามเมื่อเราพูดสิ่งที่ไม่จริง

เหตุผลที่บอกออกไปหลังการโกหก .. คือ ข้ออ้าง

ไม่ว่าจะพูดอะไรต่อจากนั้น .. มันก็แก้ไม่ขึ้น

.

.

.

ผมคิดเอาเองว่า .. เธอคงจะเกลียดเราแล้วล่ะ

บอกตัวเองแล้ว ... เลิกคิดถึงเธอเถอะ

แต่เพราะประโยคสุดท้ายของข้อความที่เธอส่งกลับมา

" ยังรอฟังคำตอบอยู่นะ .. เธอทำแบบนี้ทำไม "

ตัดสินใจแล้ว ... พรุ่งนี้จะพูดทุกอย่างให้เธอฟัง

ผมคงเสียใจไปตลอดชีวิต ..

ถ้าปล่อยทุกอย่างให้ผ่านไป โดยที่ไม่ขยับเขยื้อนอะไรเลย

ท่ามกลางผู้คนนับล้าน .. เดินเข้ามา แล้วก็เลยหาย

มีไม่บ่อยหรอกนะ ... คนที่เราไม่อยากให้ผ่านไป

ขอซื้อเวลาซัก 12 ชม. ได้มั้ย ?

อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็ว ๆ .......

.

.



.

.

To Be Continue

:: วันที่ 9 ... ( 3 วันแล้วที่คิดถึง ) ::

.

.

ฝนตกแต่เช้าเลย ...

บรรยากาศครึ้ม ๆ .. ทำให้แอร์หนาวขึ้นไปอีก

ที่หน้าจอวันนี้ก็ยังเงียบเหงาอีกตามเคย ..

เธอยังไม่กลับมาเลยคับ

เรายังโทรคุยกันเป็นระยะ ๆ พอให้หายเหงาลงไปบ้าง

อากาศแบบนี้ ทำให้ร้านเงียบลงไปอีก

อ้าว ... ลืมไป ยังไม่เคยพูดถึงตัวเองเลยนี่นะ

ผมทำงานในร้านอินเตอร์เนตและรับแปลเอกสารที่พัทยา

ส่วนเธอ .. ทำงานในโรงเรียนเอกชนที่กรุงเทพคับ

ในโลกอินเตอร์เนต เรา 2 คน เดินสวนกันไปมาอยู่หลายรอบ

และพอถึงเวลาอันสมควร ... บนเก้าอี้หลังเคาน์เตอร์ตัวนี้แหละ

ผมกับเธอก็ได้รู้จักกันจนได้ ..

.

.

.

ทุกครั้งที่คุยกัน ผมมักจะใช้คำว่าคิดถึงกับเธอเสมอ

มันเร็วไปมั้ยนะ ? .....

ดูเหมือนเราจะเพิ่งรู้จักกันไม่เท่าไหร่เอง

แต่ความคิดถึงทำไมมันมากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้

ช่างเถอะ .. คงไม่เป็นไรมั้ง

เพราะเธอก็ไม่ได้รับรู้อะไรด้วยนี่

ปล่อยให้เวลาเป็นตัวเปิดเผยความรู้สึกของเราไปทีละนิด

บางที ... เธออาจเป็นคนที่ผมคอยมาทั้งชีวิตก็ได้

.

.

คุยกับเธอบ่อย ๆ ทำให้ผมปวดคอเหมือนกันแฮะ

เพราะว่าต้องแปลเอกสารให้ลูกค้าและหนีบโทรศัพท์ไว้ตรงซอกคอ

ทำไงได้ ... คิดถึง ก็คิดถึง งานก็งาน

อยากได้ยินเสียงอยู่ตลอดเวลาเลยนี่คับ

เย็นนี้ไปซื้ออุปกรณ์เสริมดีกว่า

ก่อนที่จะกลายเป็นทอมที่พิการทางต้นคอไปมากกว่านี้

เฮ้อ .....

.

.

วันนี้อากาศเหงา ๆ เพลงก็เลยเหงาตามไปด้วย

อยากรู้จัง ..... เธอจะเป็นเหมือนกันบ้างมั้ยนะ?

.

.

.

.
.
To Be Continue

:: วันนี้ ... วันที่ 8 (วันที่ 2 ของเรา) ::

.

.

การรอคอยโดยที่คาดหวังอะไรไม่ได้ซักอย่างนี่

มันหงุดหงิดใจจังเลยนะ ...

อุตส่าห์ได้คุยกันแล้ว ..

แต่วันนี้ .. โลกของผมก็กลับมาเหงาอีกครั้ง

ไม่มีชื่อของเธอในลิสต์ออนไลน์

[ Stick Up : mode |ทำไมโลกมันเงียบแบบนี้ฟระ !| ]

บ่นอุบอิบงุ่นง่านไปก็เท่านั้น

ป่านนี้ ... เธอคงกำลังอยู่บนถนนที่ไหนซักแห่ง

เมื่อวานก่อนบ๊าย บายกัน

เธอบอกแล้วว่าแค่เข้ามาเช็คเมลล์แป๊บเดียว

แล้ววันนี้จะไป ตจว. ยังไม่รู้กลับวันไหน

บรรยากาศรอบตัวหดหู่ลงในเสี้ยวลมหายใจ

อาไรหง่ะ ...

รอมาเกือบเดือน จะหายไปอีกแล้วเหรอ ....

แต่ ... ผมก็ทำอะไรไม่ได้นี่

ในเมื่อ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมแอบหวั่นไหวอยู่ลึก ๆ

ทุกตัวอักษรที่ผ่านสายตา

ยิ่งสะกดให้ผมรู้สึกอยากใกล้ชิดเธอมากขึ้น

.

.

On Call : Ozimo > ฮัลเหล .. มดส์ทำไรอยู่คับ

On Call : Modz > อยู่บนรถค่ะ

.....

ลืมบอกไปว่าเมื่อวานเราแลกเบอร์กัน

แล้วก็เลยเป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกันผ่านทางอื่นนอกจาก MSN

เสียงใส ๆ เล่นเอาผมตกกะใจไป 2 วิตอนที่รับสาย

พอตั้งตัวได้ก็ยังเขิน ๆ อยู่ดี

วันนี้เราโทรคุยกันหลายรอบ มีความสุขจัง

ช่วยกลับมาเร็ว ๆ เถอะนะคับ

มาคอยแต้มความสดใสให้แต่ละนาทีที่แสนเบื่อหน่ายของผม

ทำให้มันมีความหมายมากกว่าการใช้ชีวิตไปวัน ๆ

เพิ่งรู้ว่าการที่มีใครให้คิดถึง

มันทำให้ฟังเพลงรักเพราะแบบนี้นี่เอง

ส่งเพลงนี้ไว้ให้เธอฟัง ... จะคิดถึงกันบ้างรึเปล่านะ

.

.



.

.

.

To Be Continue

:: วันนี้ ... วันที่ 7 ( วันแรก ) ::

.

.

ทำไมวันนี้มันว่างอย่างนี้นะ ..

ทีแบบนี้ล่ะไม่ค่อยจะโผล่หัวมากันเลยนะคุณลูกค้า

ผมกำลังคิดถึงใครบางคน ...

ที่เพิ่งคุยกันแค่ครั้งเดียว .. แล้วก็แป๊บเดียว

มันน่าหงุดหงิดที่งานมักจะรุมเข้ามา

ในช่วงที่มีอย่างอื่นน่าทำมากกว่า

วันนั้นลูกค้าเยอะแยะจนหันมาอีกที .. เธอหายไปซะแล้ว

MSN ของผมในวันนี้ดูว่างเปล่า

ทั้ง ๆ ที่ตัวการ์ตูนครึ่งตัวคนโชว์สถานะเขียว ๆ เยอะแยะ

แต่ ... มันไม่อยากคุยกับใครซักคน

มีบ้างคนโน้นคนนี้เข้ามาทักทาย

รำคาญหว่ะ .. ออฟไลน์แมร่งเลย _"_

.

.

.

เวลายังเดินทอดน่องเรื่อยเปื่อย .. จนกระทั่ง

[ dytuasabz--* สถานะ : online ]

O_o !!!

ใช่มั้ย ??? ใช่สิ จำได้ ๆ

อาการร้อนผ่าวแล่นปร๊าดเดียวจากปลายเท้าถึงหัวคิ้ว

เสียงหัวใจเต้นโครมคราม ... อะไรกุจะดีใจปานนั้น

ตลกตัวเอง .. แต่ทั้งนิ้วทั้งเมาส์พันกันหมดแล้ว

จะพิมพ์ จะคลิก จะทักทาย จะทำห่าไร มั่วอีรุงตุงนังไปหมด

[ Stick Up : หวัดดีคับ ]

[ dytuasabz--* : ดีคร่ะ ]

แล้วในที่สุด ... เราก็ได้คุยกันอีก

วันนี้ผมจะไม่ยอมหันหลังให้ LCD เกิน 3 นาทีอีกแล้ว

.

.

ในที่สุดผมก็นึกชื่อเธอออกจนได้ " มดส์ "

น่าแปลกที่พอนึกถึงทีไร ... หน้าตามันก็ร้อนผ่าวบอกไม่ถูก

เธอออฟไลน์ไปแล้ว .. แต่ผมยังนั่งทำงานเรื่อยเปื่อย

ฟังเพลงไปเรื่อย ๆ ...

:: รู้ตัวดีว่าเธอนั้นแสนห่าง ... ::

รู้ตัวดีว่าไม่อาจอยู่ใกล้ .... และเธอเองก็คงจะมีใคร ๆ

ยังไงก็ยังเฝ้ารอ ...

รู้ว่าเธอไม่มีใจให้กัน .. รู้ว่าไม่มีวันมีความหมาย

รู้ตัวดีว่าเธอไม่เคยมีใจ ... ยังไงก็ยังรักเธอ

::.. เธอเองก็รู้ตัวดี ..::

คิดถึงเธอจัง .. ผมฟังเพลงนี้แล้วยิ่งคิดถึง

จะได้คุยกันอีกเมื่อไหร่นะ

ส่งเพลงนี้ให้เธอฟังดีกว่า ...

อยากรู้จังตอนนี้ .. เธอกำลังทำอะไรอยู่

.

.



.

To Be Continue

Test

.

.

Y A T T A !!!