:: เ จ็ บ เ จ็ บ::

.

.

เจ็บ ๆ ...

เ จ็ บ ทั้ ง ตั ว .. เ จ็ บ ทั้ ง ใ จ

เกิดเป็นคนทั้งที .. ทำไมถึง " โ ง่ " ได้ขนาดนี้

โง่ ... จริง ๆ

เป็นความ " โง่ " ..... เฉพาะตัว

ส่วนบุคคลห้ามเลียนแบบ

เรื่องมันเกิดขึ้น .. เมื่อบ่ายวันนี้

ขณะที่ทุ่มสมาธิทั้งตัว .. อยู่กับงาน 1 ชิ้นถ้วน

ชนิดที่ปลายจมูกกับ monitor ห่างกันแค่ 2 มิล

ยกทั้งตัวขึ้นมายอง ๆ อยู่บนเก้าอี้ เขย่งปลายนิ้วเท้า

ศอกแนบลำตัว ... ซ้ายพาดคีย์บอร์ด ขวาจิกเมาส์

กลั้นลมหายใจสุดไส้ติ่ง ..

90% .....

91% .......

93% .........

.

.

.

.

.

98% ..................

99% ..............................

100% .............. สำเร็จ !!!!!

ความภาคภูมิใจถาโถมเข้าสู่จิตใจ

ไส้ติ่งคลายตัว ... ทุกอย่างจบลงแล้ว .....

ถอนปลายจมูกจากหน้าจอ ..

แขนซ้ายละจากคีย์บอร์ด บรรจงวางที่ต้นคอบีบนวด

มือขวาปล่อยเมาส์ ..... เสยผมรุงรักที่ยาวปิดหน้าผาก

ร่างกายผ่อนคลาย ... ยืดขาลงจากเก้าอี้

ขณะเดียวกับที่ทิ้งตัวลงบนพนักเก้าอี้แบบสละแล้วทุกสิ่ง

ทันใดนั้น .. ก็รู้ตัวว่าทำพลาดครั้งมโหฬาร

พนักเก้าอี้ ..... ห า ย ไ ป !!!!!

ไม่ทันแล้ว ..... วืด ! โป๊ก !! โคร่ม !!!!

.

.

ในท่ายองที่กำลังยืดขาลงจากเก้าอี้

เพียงเสี้ยววินาทีที่ทิ้งตัวลง .....

ตูดยกจากพื้นเป็นมุม 47 องศา ลิปดาเหนือ

ขาซ้ายเกี่ยวลิ้นชักที่เสือกอ้าไว้พอดี ...

มือและขาขวาที่เกร็งเหนี่ยวสุดแรงเกิด ยังคาอยู่บนเก้าอี้

สัญชาตญานที่บอกให้เอามือซ้ายยันพื้นกันหน้ากระแทก ....

แต่แม่งดันถึงพื้นหลังส่วนอื่นทั้งหมด ...

ส่งผลให้กกหูซ้ายเลยไปฟาดกะขอบถังขยะหลังเก้าอี้เต็ม ๆ

ไม่นับเฮดเซตกับสายสมอลทอล์กที่พันคอระโยงระยาง

ถึงพื้นอย่าง งง ๆ ..... เกิดอะไรขึ้นกับกูเนี่ย ?

กว่าจะตั้งสติได้ ... เส้นยึดไป 1/4 ของร่างกาย

.

.

ค่อย ๆ จัดระบบอวัยวะร่างกายให้เข้าที่

จริง ๆ แล้ว ..... พนักเก้าอี้ไม่ได้หายไปไหน

มันแค่หมุนไปอยู่ข้าง ๆ เท่านั้นเอง

แล้วคนที่หมุนมันไปไว้ข้าง ๆ ... ก็กูนี่เอง

เจ็บตัว ..... กระทบพื้นครบทุกส่วน

เจ็บใจ ..... โง่ ชิ หาย ... ทำตัวเอง

เฮ้อ .....

เฮ้อ .......

เฮ้อ .........

.

.

.

เด็ก สตรีมีครรภ์ และคนชรา ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง

__"__

.

.