:: ลู ก เ ล ว ๆ แ ล ะ แ ม่ ::

.

.

2 วันนี้ขยันวุ้ย ... อัพบล็อคทุกวัน

ความจริงเซิร์ฟเวอร์ที่บริษัทเจ๊ง ... ดึงยอดขายไม่ได้

ดีแต่เดินไป เดินมาเป็น messenger

เหมือนจะ ... ว่ า ง ง ง ง ง ง

แต่เมื่อไหร่ที่ทุกอย่างกลับเป็นปกติ

งานประมาณแสนแปดที่ต้องอั้นไว้ก่อนหน้านี้

มันก็จะทะลักทะล้นพรั่งพรูออกมาในคราวเดียว

งานทุกงานจะต้องได้รับคำตอบว่า

" กูจะทำทุกอย่างได้หมดภายในชั่วโมงนี้คับ "

เตรียมตัวตายได้ โ อ ซิ โ ม่ ..

.

.

.

บทความต่อไปนี้เอามาจาก Forward Mail นะคับ

ไม่รู้ใครเขียน .. แต่กระแทกจิตสำนึกได้ดี

อ่านเถอะนะคับ ไม่เสียเวลานั่งนินทาเท่าไหร่หรอก

.

.

ฉันเดินชนคนแปลกหน้า

ฉันเอ่ยขอโทษ ... ไม่ตั้งใจ

เขาตอบกลับด้วยความสุขภาพ

ขออภัย .. ผมไม่ทันเห็นคุณ

เราต่างสุภาพ ถ้อยทีถ้อยอาศัย

แสดงน้ำใจ ... แม้ไม่รู้จักกัน

ที่บ้าน .. เย็นวันนั้น

ขณะที่ฉันสาละวนวุ่นวายกับภาชนะต่าง ๆ

เตรียมอาหารมื้อเย็นสำหรับครอบครัว

ไม่รู้ตัว และไม่ทันระวัง

ฉันหันกลับมาชนลูกสาวตัวน้อยที่แอบมายืนด้านหลัง

มันแรงจนทำให้เธอล้มลงกระแทกพื้น

" อย่ามายืนเกะกะ " .. ฉันตวาดใส่

ลูกสาวเดินจากไป ... หัวใจเธอปวดร้าว

กว่าที่ฉันจะรู้ตัว .. ว่าทำอะไรลงไป

ก็เมื่อนึกย้อนถึงเรื่องราวตอนกลางวัน

ฉันได้ยินเสียงกระซิบตำหนิจากเบื้องลึกของหัวใจ

กับคนแปลกหน้า เจ้าสุภาพอ่อนน้อมได้

แต่ลูกรักชิดใกล้ ทำไมทำได้ลงคอ

ดูที่พื้นครัวสิ ..

ดอกไม้หลากสีกระจายเกลื่อนกลาด

ลูกอุตส่าห์ลำบากเก็บมาหวังให้เจ้าแปลกใจ

น้ำตาลูกไหล ... เหตุใดแม่ไม่เห็น

ฉันเพิ่งรู้สึก ..

จึงค่อยย่องไปคุกเข่าข้างเตียงลูก

"ตื่นเถิดคนดี .. ดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ"

ลูกตอบ "ใช่ค่ะ หนูเห็นดอกไม้บาน สวยงามเหมือนคุณแม่"

"หนูรู้ว่าแม่ต้องชอบ โดยเฉพาะดอกสีน้ำเงิน"

ฉันตื้นตันใจนัก ... น้ำตาไหลไม่รู้ตัว

"ลูกรัก แม่ขอโทษจริง ๆ ที่เอ็ดหนู๋"

"แม่จ๋าไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่โกรธหรอก"

.. " เ พ ร า ะ ห นู รั ก แ ม่ " ..

.

.

.

หากเย็นวันนั้น .....

ลูกสาวเกิดวิ่งออกจากบ้านจนเกิดอุบัติเหตุและเสียชีวิตไป

สิ่งที่เธอตวาดลูกจะเป็นคำสุดท้ายที่ฝังในจิตใจตลอดกาล

รู้ไหม คำว่า FAMILY ย่อมาจาก

Father And Mother I Love You

.

.

เพราะว่าตอนนี้ยังไม่สายเกินไป

ในการมอบความรักให้ขณะที่คน ๆ นั้นยังมีโอกาสรับรู้

ผมเชื่อว่าวันแม่นี้ ... ของขวัญที่มีค่าที่สุด

คือการกระทำที่แสดงถึง "ความรัก" จริง ๆ

ผมรู้ว่าแม่ไม่ต้องการของขวัญราคาแพง ไม่ต้องการเงิน

ไม่ต้องการดอกมะลิ ไม่ต้องการการ์ดกับข้อความซึ้ง ๆ

สิ่งใดในโลกก็ไม่เทียบเท่าความรักที่ลูก ๆ ตอบแทนด้วยหัวใจ

พรุ่งนี้วันแม่แล้วนะ ..

อีกไม่กี่ปีก็จะ 30 ขวบอยู่รอมร่อแล้ว

ยังไม่เคยสร้างความภูมิใจอะไรให้แม่เลยซักอย่าง

ยังเป็นลูกดื้อ รั้น หัวแข็ง .. แล้วก็เอาแต่ใจตัวเองตลอดมา

ยิ่งช่วงที่เป็นวัยรุ่น (แต่ตอนนี้ยังไม่แก่นะ)

ใช้ชีวิตเป็นเหี้ยซะมากกว่าที่จะเป็นคน

เรื่องร้ายแรงที่สุดก็คงจะเป็นตอนที่

แม่บอกว่ารู้สึกแฟนลูก ... ไม่ได้รักลูกแม่ซักนิด

และแฟนในตอนนั้นก็เข้ากับแม่ไม่ได้เอาซะเลย

แม่ว่าแม่ไม่ชอบ และบอกให้เลิก .. ตามนิสัยตรงไปตรงมาของท่าน

ลูกไม่เชื่อ ... ทำใจไม่ได้ และคิดว่าแม่อคติ

เลยตัดสินใจ .. ออกจากบ้าน

แม่ร้องไห้แทบขาดใจ ในวันที่ลูกกำลังจะก้าวขาออกไป

แต่ก็ไม่สนใจ ... ลูกเสียใจ ลูกกำลังโกรธแม่

พอออกมาแล้ว ก็ใช้ชีวิตอย่างที่เคยต้องการ

ไม่มีกฎ ไม่มีเสียงบ่น ไม่โดนด่า

อยู่กับครอบครัวของแฟน ดูแลเค้า ดูแลทุกอย่าง

ดูแลไปถึง พ่อ แม่ ของแฟน ..

ทุกคนเห็นว่า เราเป็นเด็กดี .. เรียบร้อย

มีสัมมาคารวะ รู้จักดูแลคนโน้น ดูแลคนนี้

ยังทำหน้าภูมิใจ เวลามีคนบอกว่า

"ดูแลพ่อแม่แฟนดี ราวกับเป็นพ่อแม่ตัวเอง"

ไม่เคยหันมาคิด ยังไม่เคยสำนึก ... จนกระทั่งวันนึง

เมื่อแฟนเราเจอคนที่เค้ารักมากกว่า

พ่อ แม่ ของแฟน ที่เราเคยเอาใจอย่างดี ช่วยอะไรไม่ได้ซักนิด

ไม่ว่าหน้าไหน ก็บังคับให้ใครรักใครไม่ได้

เราเห็นคนอื่นดีกว่าพ่อแม่ .. สุดท้าย

คน ๆ นั้นก็เห็นคนอื่นดีกว่าเราเหมือนกัน

วันที่เดินออกจากบ้านเค้า .. เหมือนถูกถีบหัวส่ง

ไม่มีคำร่ำลา ไม่มีความอาลัย ไม่มีความผูกพัน

เดินออกมา อย่างไร้จุดหมาย

ซมซาน ลากตาปูด ๆ ที่ผ่านการร้องไห้ข้ามเดือน ... กลับมาหาแม่

สภาพของแม่ในวันที่ลูกถึงบ้าน

ยังร้องไห้แทบขาดใจ ต่างกันนิดหน่อยตรงที่

ภายใต้รอยน้ำตาแม่ มีรอยยิ้ม .....

.

.

.

ผ่านไปหลายปีแล้ว ..

แต่บทเรียนนั้นกลายเป็นตราบาปติดตัวไปตลอดชีวิต

ถึงแม่จะให้อภัย แล้วขอให้เริ่มใหม่

ความรู้สึกผิดมันก็ยังไม่หายไปอยู่ดี

จนถึงทุกวันนี้ ...

ที่ใคร ๆ คิดว่าผมเป็นคนดี .. มันไม่จริงซักนิด

ผมทำร้ายคน 3 คนที่รักผมมากที่สุด

คนที่ให้อภัยไม่ว่าจะทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่ากี่หน

คนที่ไม่เคยเบื่อโทรศัพท์ที่โทรไปแล้วน้ำตาจุกปากพูดไม่ได้

ผมกรีดหัวใจคนที่โอบกอดผมทุกครั้งที่ผมแบกน้ำตาไปหาท่าน

ถ้าไม่มีแม่ ก็จะไม่มีลูกคนนี้

ถ้าแม่ไม่รัก ... ก็จะไม่มีใครรักเด็กที่ทำตัวเลว ๆ แบบนี้

ถ้าแม่ไม่คอยโอบกอด .. ลูกจะไม่มีวันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากการถูกปกป้อง

ถ้าแม่ไม่สนับสนุน ... ลูกจะไม่มีวันรู้เลยว่า ดีเท่าไหร่

ที่เราหันกลับไปแล้ว .. เรามองเห็นพวกท่านยืนอยู่ข้างหลัง มองเราอยู่เสมอ

คิดมาตลอดว่าอยากทำอะไรเพื่อท่านบ้าง

แต่ไม่มีปัญญาทำมันสำเร็จซักอย่างเลยตอนนี้

ไม่มีหน้าจะบอกว่า รักแม่ อย่างโง้นอย่างงี้

เพราะไม่เคยทำให้ท่านรู้สึกได้ว่า ลูกคนนี้รักแม่ ซักหน

อายตัวเองที่สุดที่เมื่อก่อน ... เคยตั้งเงื่อนไขลม ๆ แล้ง ๆ ว่า

ถ้าหากจะมีแฟน คน ๆ นั้นต้องรักพ่อแม่เราก่อน

ทำไมถึงบอกว่ามันเป็นเงื่อนไขลม ๆ แล้ง ๆ

ก็ในเมื่อ .....

ลูกแท้ ๆ ยังไม่รักพ่อแม่ตัวเองเลย

แล้วจะหวัง ... ให้ลูกคนอื่นเค้ามารักได้ยังไง

.

.

เขียนบล็อควันนี้ น้ำตาไหลตลอดทาง อาจจะยาวไปหน่อยนะ

ความรู้สึกหลาย ๆ อย่างมากมายเกินกว่าจะเขียนลงไปได้หมด

เสียใจ เจ็บใจ อึดอัดใจ ... ทรมาน ทุกอย่าง

เสียดายเวลาที่ผ่านมา .. เสียดายที่มันเอากลับมารีไซเคิลไม่ได้อีก

พ่อแม่แก่ลงทุกวัน ๆ แต่ลูกคนนี้ก็ยังไม่เอาไหน

ไม่รู้เมื่อไหร่ .. จะทำให้พวกท่านยิ้มอย่างภูมิใจบ้าง

ทุกครั้งที่มอง ที่ได้ยินเสียงแม่ น้ำตามันจะไหล

แก่จนป่านนี้แล้ว .. ลูกยังตอบแทนอะไรไม่ได้เลยซักนิด

พรุ่งนี้บอกแม่ว่าจะกลับบ้าน ...

แต่รู้สึกว่าตัวเอง .. ไม่มีคุณค่าพอที่จะพูดว่ารักแม่

ไม่มีอะไรคู่ควรกับคำนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว .....

น่าทุเรศสิ้นดี้ ...

.

.