:: w r i t i n g ::

.

.

เมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว .....

ผมเริ่มรู้จักการเขียนที่มากกว่าในห้องเรียน

เพียงเพราะอยากระบายความรู้สึกอัดอั้นในใจ

ผมเขียนทุกอย่างที่อยากเขียน ... และฉีกมันทิ้งไป

แล้วก็พบว่ามันเป็นอีกวิธีระบายที่ดีพอ ๆ กับการร้องไห้

เมื่อ 4 ปีก่อน .....

ผมบันทึกเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

ทุก ๆ เรื่องเท่าที่จะนึกได้ตอนนั้น

ทั้งเรื่องดี ๆ เหตุการณ์สำคัญ หรือเรื่องที่ไม่น่าจำ

แล้วก็พบว่า ... ผมมีความสุขกับมัน

เพียงแค่ไล่นิ้วไปบนแป้นพิมพ์แบบตามใจอารมณ์

แต่หลังจากนั้นไม่นาน .. มันก็เปลี่ยนไปอีก

กลายเป็นการเขียน ..... เพื่อเตือนสติตัวเอง

.

.

.

จังหวะที่ชีวิตอยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลง

หลายครั้ง .... ต้องเจอกับสิ่งใหม่ ที่ทำใจรับยาก

กว่าจะปรับสภาพจิตใจตัวเองได้

เล่นเอาคนอื่นเหนื่อยไปตาม ๆ กัน

เพราะความชอบคิดเกินเหตุ และช่างรู้สึกผิดมนุษย์มนา

รู้ตัวว่ามันทำให้ใครต่อใครเบื่อหน่าย

เมื่อรู้ตัวว่ามันยากที่จะมีใครเข้าใจ

ก็เลยหันมาพึ่งพาตัวหนังสือ .... ดีกว่า

เรื่องดีใจ เรื่องเสียใจ เรื่องเล็กน้อย เรื่องงี่เง่า

เรื่องที่เล่าให้ใครฟังไม่ได้ เรื่องน่าอาย

จินตนาการบ้า ๆ บอ ๆ ไปจนถึงเรื่องที่ไม่มีใครอยากฟัง

นอกจากมันจะไม่ด่ากลับมาแล้ว ... มันไว้ใจได้

แล้วก็ไม่มีคำว่าไม่ีมีเวลา หรือเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่า

.

.

จนถึงตอนนี้ ... ผมหลงรักการเขียนจนโงหัวไม่ขึ้น

ถึงจะบอกว่ายุ่งอย่างโง้นยุ่งอย่างงี้

แต่ก็ยังแอบหนีความวุ่นวายมาเขียนอยู่เรื่อย

ถ้าไม่ได้อัพบล็อค .. ก็จะเขียนเก็บไว้เฉย ๆ

เอาไว้อ่านเอง ... บางทีก็ระบายอารมณ์

จุดประสงค์ในการเขียนตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด

อยากเขียนให้คนอื่นอ่าน .....

อยา่กเขียนให้ตัวเองอ่าน .....

อยากเขียนแต่ไม่อยากให้ใครอ่าน ....

อยากเขียนแต่ไม่รู้จะให้ใครอ่าน ....

และอยากเขียน ... ก็เพราะว่าอยากเขียน

อย่างวันนี้ ..

ก็เป็นอีกวันที่อยากเขียนเพราะอยากเขียน

เพราะอยากเขียนเพื่อขอบคุณอะไรก็แล้วแต่

..... ที่ทำให้ผมรักการเขียน .....

ขอบคุณที่ช่วยฉุดผม ... ออกจากความเจ็บปวด

หลายต่อหลายครั้ง .....

ขอบคุณที่นอกจากทำให้รักการเีขียนแล้ว

ทำให้รักการอ่านด้วย .....

เพราะมันช่วยเปิดโลกของผมให้กว้างขึ้น

ทำให้มีเรื่องเขียนเพิ่มขึ้นอีกก่ายกอง

ที่ลืมไม่ได้ ....

เพราะมันทำให้ที่ไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่

มองเห็นอะไรอีกหลายอย่างที่ถ้าคิดเองก็คงจะไม่เห็น

และขอบคุณที่การอ่าน ... ทำให้รู้จักเปิดใจ

ทำใ้ห้รู้ว่าการเปิดใจทำให้เราเห็นอะไรมากกว่าที่มันเป็น

และขอบคุณที่สุด .. ที่ทำให้รู้ว่า

แรงบันดาลใจ ... หาได้จากทุกที่บนโลกนี้

ไม่ต้องวิ่ง ไม่ต้องไล่ตาม ....

แค่อย่ามัวยืนชมข้างทางเพลินจนลืมเดินต่อ ... ก็พอ

.

.