" เ ย อ ะ "

.

.

เรื่องแรก

อากาศหนาวจนไม่อยากจะขยับไปไหนเลยนะ

นั่งรถเมล์มาทำงาน ... ต้องนั่งติดหน้าต่าง

ล ม ตี ห น้ า จ น ช า .....

.

.

.

เรื่องที่สอง

รำคาญ ชิ ห า ย ..... ผม บน หัว เนี่ย

..... แมร่งขัดใจกุตลอด .....

สระผมตอนเช้า .. ผมยังไม่ทันแห้งแล้วใส่กันน็อค

เส้นผมก็เลยหนีบราบติดหนังหัวรวมเป็นตัวเดียวกัน

หัวลีบ หัวแหลม ... แล้วกลายเป็นหัวหลิม

ต้องนั่งรถเมล์โดยพยายามเอาใบหูขนานกับหน้าต่างให้มากที่สุด

( ถ้าเลยขอบหน้าต่างมีโอกาสเสี่ยงที่ใบหูจะไม่ได้เดินทางถึงที่ทำงานด้วย )

ยอมทนเอาหนังหน้าด้าน ๆ รับลม

หวังจะชดเชยการไดร์ผมด้วยลมธรรมชาติ

( และนี่คือเหตุผลว่าทำไมต้องนั่งติดหน้าต่าง )

แต่แมร่งไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย .......

ลงจากรถเมล์หัวยังหลิมเหมือนเดิม ...

แถมแบะเป็น 2 ทวีปซ้ายขวาอีกตะหาก

ตอนนี้ที่กลางกบาลเลยมีกิ๊บดำ 2 ตัว

กำลังพยายามเจรจาให้มันมารวมเป็นกระจุกเดียวกัน

แมร่งเอ๊ย .....

.

.

เรื่องที่สาม

แมลงสาบในออฟฟิศ

จะเยอะไปไหน ????????

ถ้าตีแมลงสาบ 1 ตัวได้เงิน 1 บาท

ถึงวันนี้คงได้เงินหลายพันแล้ว .....

มันขนทั้งโครตตระกูลเข้ายึดครองโดยถาวร

100 ไบก้อนก็ทำอะไรมันไม่ได้

เสาร์-อาทิตย์มีการปิดออฟฟิศเผื่อฉีดยาไล่หนูและแมลงสาบ

วันจันทร์มาทำงาน ....

ก็ยังเห็นมันพาครอบครัวมาสวนสนาม

วิ่งไปมาตามโต๊ะ ซีพียู เครื่องแฟกซ์

และชั่วร้ายที่สุด ....... มันขึ้นขาผม

ไต่เข้าไปในขากางเกง .... สยอง และ สยิว ...

เคยเอาแก้วพลาสติกครอบไว้ แล้วเอาหนังสือหนัก ๆ ทับ

กะว่ามันออกมาหาอาหารไม่ได้แน่ ๆ

ทิ้งไว้เย็นวันศุกร์ ... วันจันทร์กลับมาดู

..... สาบแมร่งไม่ต๊าย !!!!! .....

.

.

เรื่องที่สี่

เศร้าที่สุดตอนนี้คงเป็นเรื่องนี้

ไม่รู้เป็นอะไรไปแล้ว .....

การถูกบังคับให้ทำคือคำว่าทรมานแล้ว

การไม่สามารถทำในสิ่งที่รักได้ก็ทรมานไม่น้อยกว่ากัน

ตอนนี้ ... ผมไม่สามารถสร้างงานของตัวเองได้เลย

ไม่มีพลัง ไม่มีประกาย ไม่มีแรงบันดาลใจ

ไม่มีแม้ความสามารถที่จะเขียนเรื่องดี ๆ ซักเรื่อง

มีแต่แรงกดดัน .... กับจินตนาการที่มืดสนิท

นานพอสมควรที่เป็นแบบนี้ ... ส่วนสาเหตุ

คงเป็นเพราะ .... ความเป็นตัวเอง ที่ไม่เข้าตาคนอื่นน่ะแหละ

มันเป็นยังไง ... ก็เป็นแบบที่

ไม่ว่าจะทำอะไร .... มันก็ผิด ทุกอย่าง มันผิดหมด

ไม่ว่าจะคิดก่อนทำ ... หรือทำโดยที่ไม่ได้คิด

.... โ ด น ด่ า เ ท่ า กั น ....

เรียกว่า ด่า อาจจะแรง บางทีก็แค่ ว่า แล้ว กัน

แต่มันทำให้ประสาทส่วนสั่งการสะดุดไปแล้วคับ

พอจะลงมือทำอะไรซักอย่าง ...

อาการ .. “ ปอดแหก ” มันก็จะเริ่มทำงานทันที

กลัวโน่น กลัวนี่ กลัวไม่ดี กลัวไม่ได้

กลัวพลาด กลัวมันทุกอย่างที่ขวางหน้า .....

กลายเป็นคนที่ ... ทำอะไรไม่สุด ....

หว่างที่ลงมือ ก็จะมีความไม่มั่นใจแทรกอยู่

มันสั่น มันเกร็ง มันไม่มั่นใจ เหมือนคนทำอะไรไม่เป็น

ความมั่นใจ ..... มันไม่มีอีกแล้ว

กลายเป็นคนที่ ... “ ไ ม่ ก ล้ า ”

ทุกอย่าง ..... จึงต้องหยุดไว้แค่ “ คิด ”

ขอให้ความรู้สึกแบบนี้ผ่านไปซักที

กุ .... สงสารตัวเองจัง

.

.

เรื่องที่ห้า

วันนี้ ... วันสำคัญ ของ คนสำคัญ อีกคนนึง

Happy Birthday นะ .. น้องชายของผม

พ่อกับแม่มีลูก 2 คน ผม กับ น้อง

อายุที่ห่างกันเกือบ 9 ปี .....

ทำให้ผมมีโอกาสได้เลี้ยงน้องมาตั้งแต่เด็ก

เค้าเป็นเด็กน่ารัก พูดเพราะ มีสัมมาคารวะ

ไม่เคยดื้อ ไม่เคยเถียงพี่ ( แต่มันเถียงพ่อแม่ )

เป็นเด็กมีน้ำใจ ไม่เห็นแก่ตัว และรู้จักเสียสละ

เมื่อก่อนสนิทกันมาก กินด้วยกัน นอนด้วยกัน

คนที่คอยสอน คอยให้คำปรึกษาทุก ๆ อย่าง .. ก็คือพี่

แต่ไม่รู้ว่าไปพลาดเอาช่วงไหน ... ตอนนี้

น้องเปลี่ยนไปเป็น ค น ล่ ะ ตั ว ....

จากที่เคยเป็นเด็กว่าง่าย หัวอ่อน ... ทุกวันนี้เปลี่ยนไปแล้ว

วันเกิดปีนี้ .. ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย

คุ้มครอง ... และปกป้องน้องชายคนเดียวของผม

ขอให้เค้ากลับมาเป็นคนดีของพ่อแม่ ของพี่

เป็นลูกที่เป็นความหวังของพ่อแม่

เป็นน้อง ที่เชื่อฟัง และอะไร อะไร ก็พี่มัน ..... เหมือนเดิม
.
.
ปล. วันนี้ ไม่มีปล.
.
.