ถึ ง ค น 2 ค น* ที่ รั ก ที่ สุ ด

.

.

บล็อคหน้าแรกของปี

ไม่มีอะไรจะเขียนเท่าไหร่เพราะว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี

วันนี้ที่บริษัทมีฟังธรรมรับปีใหม่

แล้วก็กินข้าวเที่ยงด้วยกันทั้งบริษัท

ตอนบ่ายมีประชุม ... แต่ก็โดดประชุม

เพราะต้องเคลียร์งานทั้งกองให้เสร็จ

กับทำสรุปผลงานของทีมในปีที่ผ่านมา

เตรียมเข้าประชุมในทีมอาทิตย์หน้า

.....

ทั้ง " เบื่อ " ทั้ง " เหนื่อย "

ตั้งแต่ต้นปีกันเลยทีเดียว .. สาเหตุก็เดิม ๆ

เบื่อพวกเห็นแก่ตัว ...

เบื่อพวกที่เห็นแก่ความสุขของตัวเอง

เบื่อคนที่อยู่ด้วยกันเพราะผลประโยชน์

เบื่อเรื่องซ้ำซาก ....

ความจริงตัวเองก็ไม่ได้เป็นคนดีกว่าใครเค้าเท่าไหร่

แต่ก็ไม่เคยเห็นแก่ตัวจนลืมนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น

อะไรยอมได้ ก็ยอม ... ปัญหามันไม่ได้เกิดด้วยตัวเอง

ไอ้พวกมนุษย์นี่แหละ .. ตัวดี

พูดเหมือนตัวเองไม่ใช่คน ... เนอะ

อาจจะห่างไกลความเป็นคนเข้าทุกทีแล้วก็ได้

ทุกวันนี้ใช้ชีวิตไป โดยไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่

แค่อยากทำทุกวันให้ดีที่สุด

อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ .. ให้มีความสุขกับทุกอย่างรอบตัว

แต่ทุกครั้ง ... ที่เจอเหตุการณ์ประเภทนี้

ที่กูต้องผจญกับสันดานเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนของเพื่อนร่วมโลก

อยากจะทิ้งเวลาที่เหลือซะเดี๋ยวนั้นเลย

ให้ไอ้พวกเห็นแก่ได้มันอยู่ด้วยกันไป .. ให้มันฆ่ากันตายไปเอง

แล้วกุค่อยกลับมาเกิดใหม่ก็ได้

ถ้าอยากรู้ว่ากุรู้สึกยังไง ..... เอาไว้

วันที่พวกคุณมรึงมาอยู่ในสถานการณ์ที่กุรู้สึก

ขอให้วันนั้นมาไว ๆ ละกัน

.

.

.

บางที .. คนเราก็ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่า

ใครซักคนที่เข้าใจ ... และพร้อมที่จะอยู่ข้าง ๆ กัน

ตอนนี้ มีเรื่องกังวลเพิ่มขึ้นอีก

พ่อไม่ค่อยสบาย .... ยังไม่รู้แน่ว่าเป็นอะไร

รู้แต่ว่าหลังพ่อยอก แล้วก็เดินไม่ได้

ต้องนอน หรือนั่งเฉย ๆ แล้วก็นวดเพื่อคลายเส้น

ทั้งชีวิตที่ผ่านมา เป็นคนที่ไม่ถูกกับพ่อเลย

อาจเป็นเพราะว่า ใช้ชีวิตคนเดียวตั้งแต่เด็ก

เพราะว่าเกิดในช่วงที่พ่อแม่กำลังสร้างฐานะ

เลยจำเป็นต้องเอาผมเข้าโรงเรียนประจำ

ตั้งแต่ยังไม่ขึ้นอนุบาลด้วยซ้ำ .....

โตมาท่ามกลางหมู่เพื่อนฝูง ครู และพี่เลี้ยง

ปีแรกที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมบ้านเดียวกับพ่อแม่อย่างสมบูรณ์

ความรู้สึกโดดเดี่ยวก็เลี้ยงตัวเองมาจนโตทันกัน

ในที่สุด .. เราก็เข้ากันไม่ได้ซักที ..

อาจจะเป็นเพราะ รูปแบบการใช้ชีวิตของลูก

มันแตกต่าง และห่างกันนานเกินไป

ผมมีโลกของผม ..... มากเกินกว่าที่พ่อแม่จะเข้าใจ

สุดท้าย .. ก็ตัดสินใจพาตัวเองแยกออกมาจนได้

แต่ก็ไม่ได้แยกขาดกันนะ ...

มีความรู้สึกว่า นาน ๆ ที กลับบ้าน

จะไม่ค่อยทะเลาะกัน .. เหมือนตอนอยู่ด้วยกัน

มันก็แค่ความน้อยเนื้อต่ำใจที่ว่า

ลูกคนนี้ ... ไม่ว่าจะคิด จะเลือก หรือจะทำอะไร

ก็ต้องเป็นสิ่งที่ท่านไม่ชอบ ไม่ปลื้ม ซะทุกครั้งไป

เป็นอย่างนี้ ..... มานานเท่าไหร่แล้วนะ

.

.

แต่ก็ไม่โทษใคร

ผมเองก็ทำให้ท่านผิดหวัง หลายครั้งหลายคราว

กับการที่มัวแต่ห่วงคนอื่น ... จนลืมนึกถึงตัวเอง

ห่วงครอบครัวคนอื่น .. จนลืมครอบครัวตัวเอง

ดูแลเอาใจใส่พ่อแม่คนอื่นราวกับเป็นพ่อแม่บังเกิดเกล้า ...

.. แต่แทบจะไม่ได้ดูแล ..

คน 2 คนที่มอบชีวิตให้กับเราเพื่อให้ไปเอาใจใส่คนพวกนั้น

เรารักคนอื่นจนถวายชีวิตให้ได้ ...

เพื่อที่จะพบว่า .. คนพวกนั้นไม่ได้เห็นเราเป็นคนด้วยซ้ำ

มอบความจริงใจที่สุด ...

เพื่อให้ใครหลาย ๆ คนนั้นนำไปส่งต่อให้กับคนอื่น

เราให้ทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่จะหามาได้กับใครอีกหลายคน ..

เพื่อให้สิ่งเหล่านั้นย้อนกลับมาแทงข้างหลังได้อย่างเจ็บปวดที่สุด

และที่น่าอายที่สุด .. คือการเบียดเบียนพ่อแม่

ให้ท่านเจ็บปวดทางใจ ... อย่างไม่น่าให้อภัย

.

.

แต่วันที่รู้ว่าพ่อไม่สบาย

แค่คำว่า " พ่อล้ม ... ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล "

ทุกสิ่งมืดไปหมด .. นึกอะไรไม่ออก

เป็นห่วงพ่อที่สุด ...

ถึงที่ผ่านมาจะทะเลาะกันทุกครั้ง

ที่อยู่ด้วยกันนานเกิน 2 วัน .....

แต่ก็รักพ่อเหมือนเดิม ...

นิสัยพ่อขี้น้อยใจ .. นิสัยลูกก็ได้มาจากพ่อเหมือนกัน

หน้าตาไม่ค่อยเหมือนพ่อ ... แต่คิ้วได้พ่อมาเต็ม ๆ

ทำอะไรไม่ค่อยจะถูกจังหวะ ถูกเวลา .. ก็เหมือนพ่อ

เรื่องสมอง เรื่องความจำ ... ถอดพ่อมาแต่ไม่หมด

ยังเก่งสู้พ่อไม่ได้ .... แต่เรื่องรั้นนี่แบบเดียวกันเป๊ะ

โดนแม่ด่าประจำ .....

.

.

.

ในชีวิตนี้ .. ลูกดูแลแต่คนอื่นมามากเกินไป

พ่อกับแม่ก็รู้ ... แต่ไม่เคยโกรธและไม่เคยพูด

ทั้ง ๆ ที่ลูกกลัวว่าพ่อกับแม่จะน้อยใจ .....

แต่ก็ไม่เคยทำอะไรได้อย่างที่ต้องการซักที

ยิ่งทำ ... ยิ่งโดนด่า

แต่ยังดื้อรั้นที่จะทำนะ

ถึงจะร้องไห้บ่อย .... แต่ก็ไม่เคยโกรธ

เพราะลูกรู้ว่าคนที่ดีที่สุด 2 คนของลูกอยู่ที่ไหน

จะไม่รอให้ถึงวันที่สายเกินไปแล้วค่อยมาเอาใจใส่

จะไม่มีวันทำให้ตัวเองเสียใจทีหลังเหมือนที่เคยเรียนรู้มา

มีพ่อ 1 คน มีแม่ 1 คน ..... ถ้าใครไม่รักด้วยกะเรา ก็ช่างหัวเขา

.

.

ถ้าเขียนต่อไป ... น้ำตาแตกแน่ ๆ

ต่อไปนี้ .. จะทำให้ดีที่สุด

ลูกอาจจะรับปากไม่ได้ ว่าดีที่สุด คือแค่ไหน

อีกไม่กี่เดือน สิ่งที่ลูกตั้งใจจะต้องประสบความสำเร็จ

ถึงวันนั้น ... ลูกจะทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจบ้าง

.

.

ครั้งนี้ ... ขอให้ความดีที่เคยทำให้คนอื่น

ส่งผลคืนให้พ่อกับแม่มีสุขภาพแข็งแรง

พ้นจากโรค ภัย ไข้ เจ็บ ทุกประการด้วยนะคับ

" รัก พ่อ กะ แม่ ที่ สุด "

.

.

.

.

.