ไม่รู้ชื่อเรื่องอะไร

.

.

เรื่องเดิม ๆ ยังคงไม่จบไม่สิ้น ...

รู้สึกว่ามีก้อนอะไรซักอย่างหนัก ๆ

คาอยู่ในกะโหลก .. ที่ไม่ใช่สมอง

เบื่อหลายทีแล้วหว่ะ ....

.

.

.

ความจริงเรื่องนี้เขียนเมื่อวาน

แต่ไม่มีเวลาอัพเลย .. เอามาอัพวันนี้ก็แล้วกัน

เรื่องเยอะจนไม่รู้จะเริ่มที่ไหนก่อนดี

.

.

หลาย ๆ ครั้งสงสัยในการแสดงออกของผู้คนรอบข้าง

และอีกหลายครั้งไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง

การเดินทางของวันเวลา ..... มันนิ่งเงียบซะจนบางครั้ง

หันกลับไปแล้วใจหาย .....

มาไกลถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ที่น่าตกใจ .... เมื่อเรามองย้อนไปและพบกับความผิดพลาด

กว่าจะรู้ตัวว่าถึงเวลาแล้ว

ที่ต้องลงมือแก้ไขเรื่องบางเรื่อง ... มันก็ไกลเกินไป

สายเกินกว่าจะถอยหลังกลับไป ณ จุดเริ่มต้น

ที่ว่าไม่มีอะไรสายเกินแก้ ...

มันใช้ได้แค่กับบางอย่างเท่านั้น

.

.

เมื่อวาน คุณพ่อของพี่ที่ออฟฟิศคนนึง

เสียชีวิตอย่างกะทันหันด้วยโรคมะเร็งสมอง

เท่าที่มีข้อมูล ครอบครัวของพี่เค้ารู้ตัวก่อนหน้านี้แค่ 2 เดือน

2 เดือน ... เป็นเวลาที่สั้นมาก ๆ

สำหรับการได้ทำอะไรเพื่อใครซักคน

เรื่องของชีวิต .... ประมาทไม่ได้

เช้าวันนี้ ผู้จัดการส่งอีเมลล์ภายในถึงน้อง ๆ ทุกคน

เป็นข้อความเตือนใครก็ตามในฐานะสิ่งมีชีวิตที่มีสามัญสำนึก

ที่น่าจดเอาไว้ในบรรทัดฐานของการดำเนินลมหายใจในแต่ละวัน

อย่ารีรอ ในการทำสิ่งที่ดีมีคุณค่าในวันที่เรายังมีโอกาส

อย่าต่อรอง .... ในการที่จะรัก และ ให้อภัยคนอื่น

อย่าให้การจากไปของใครซักคน .....

มีค่า เพียงแค่การโศกเศร้า ... และร่วมไว้อาลัย

อย่าลืม ว่า เราเพียงตื่นรู้

และเข้าใจจังหวะเข้าออกของลมหายใจเราเท่านั้น

แต่ไม่สามารถกำหนดได้ว่า

ลมหายใจนี้

.... จ ะ อ ยู่ กั บ เ ร า ไ ป อี ก น า น เ ท่ า ไ ห ร่ .....

.

.

เพราะหลายครั้งหลายคราว

หงุดหงิดกับการเป็นผู้ให้ ... ที่ไม่ได้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทน

แต่ชั่วขณะเดียวที่ได้รับข้อความฉบับนั้น

กลับรู้สึกละอาย มากกว่าที่จะผ่านไปเฉย ๆ

เหมือนพี่เค้าเขกกะโหลกให้สำนึก .....

ในขณะที่เรายังมีเวลานั่งนับลมหายใจของตัวเองทิ้งไป

กลับรู้สึกปฏิเสธความโชคดีที่เรายังมีโอกาสทำอะไรเพื่อคนเหล่านั้น

เทียบกับการเป็นฝ่ายรับแต่ไม่เคยแม้แต่คิดจะหยิบยื่นสิ่งดี ๆ ให้ใคร

..... เ ร า โ ช ค ดี ก ว่ า เ ป็ น ไ ห น ๆ .....

จากวันนี้ไป ... จะไม่ต้องคอยหาเหตุผล

ในการทำสิ่งดี ๆ เพื่อใครซักคน

ขอให้บอกกับตัวเอง .... ตราบใดที่ยังมีคน ๆ นั้น

ก็แปลว่าชีวิตยังมีคุณค่า ..... อย่างน้อย

มันก็เพียงพอกับการทำให้ในแต่ละวัน

เต็มไปด้วยความหมายของการมีชีวิต

.

.

.

การที่ทำอะไร ๆ ลงไปก็ไม่ดีซักอย่าง

มันก็ดีกว่า ..... ที่เราจะไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย

ไม่ใช่เหรอ .....

.

.

.. บ่น บ่น ..

.

.

งานเยอะ ปวดหัว ...

เราก็หาไรทำ แก้ปวดหัว ยกตัวอย่างเช่น

ก. กินยาแก้ปวด

ข. กินเป็ดโปรขวดม่วง

ฃ. โดดหน้าต่างออฟฟิศ

ค. เอาน้ำเย็นลูบหน้า

ฅ. กุบอกว่าน้ำเย็น ... ไม่ใช่น้ำมะพร้าวแช่เย็น

ฆ. ต้มเหล้าเถื่อน

ง. เปิดเวบโป๊

จ. ขายสินค้าหนีภาษี

ฉ. บลูทูธคลิปฉาว

.....

แง่ง ๆ ๆ ๆ ... เอาเวลาสำราญกรูไปหมดเร๊ยยยยยยย

ฮือออออออออออออออออออออออออออออ !!!!!

.

.

อาทิตย์หน้าสิ้นเดือนแล้ว

กุยางปิดยอดของกลางเดือนไม่เรียบร้อย .. หึ หึ หึ หึ หึ

โห่ ฮิ้วววววววววววววว

สติแตกไปแล้ว 89 เปอร์เซ็น

ที่เหลืออยู่ได้ด้วย บาวแดง ... คริ คริ

อึดอัดจิ๊บเป๋ง .... กะดุก กะดิก กะดิ๊ก กะเดี้ยวไปไหนไม่ได้เลย

คุยโทรศัพท์ เช็คยอด คุยโทรศัพท์ รายงานผล

คุยโทรศัพท์ สรุปผล คุยโทรศัพท์ โดนด่า ..... ห่าลากกกกกกกกกกกก !!!!

.

.

.

.

.

พอแระ ... ยังไงมันก็ต้องทำต่อไปอยู่ดี

เหนื่อยหน่อยก็เก็บ ๆ ทิ้งไปมั่ง อย่าให้เยอะ

สติแตกบางช่วงของการเดินทาง

ตกท่อ ยางแตก แหนบหัก ..

มันก็ทำให้ทางเส้นเก่าดูมีสีสันขึ้นนิด ๆ

อุปสรรคตัวแค่นี้ไม่ทำให้เราหวั่นไหว

อย่างน้อย ... วันนี้ก็วันศุกร์

พรุ่งนี้ก็มีเวลาให้พักผ่อน .. ( ถึงแม้หอบงานไปทำที่บ้านด้วยก็เหอะ )

ตอนนี้ก็เหลืออีกไม่ถึง 1 ชม. จะเลิกงานแล้ว

กางปีกเตรียมบินเต็มที่ ... อิ อิ

เย็นวันศุกร์จะร่าเริงเป็นพิเศษ

ยิ่งถ้าเป็นศุกร์สิ้นเดือนด้วย .... จะปาจิงโกะเพิ่มเป็น 8 เท่า

.

.

สรุปว่าที่ติดอัพเรื่องวันเกิดไว้ก็ยังไม่ได้อัพ

ไอ้มู๋น้อยมันบ่นใหญ่แล้ว ...

เมื่อวานมีประชุมแผนกตั้งแต่บ่าย 2

แอบโดดแต่ก็ต้องเร่งงานกับคอยรับโทรศัพท์

กว่าจะได้ฤกษ์แกะตูดออกจากเก้าอี้ปาเข้าไปเกือบทุ่ม

ถึงบ้านเกือบ 2 ทุ่ม .... งานเข้าเลย

“ ทำไมเดี๋ยวนี้ชอบกลับบ้านดึก !! ”

“ มีเมียน้อยใช่ไหม๊ !!!!! ”

“ ไทนี่เก็บเสื้อผ้า ให้มันไปนอนที่ทำงานเลยไป๊ !!! ”

และ อื่น อื่น ..... __*__

แถมยังต้องซักผ้าอีก 1 กะบุงก่อนนอน

... ดีจังเลยนะ ..... ( T T )

.

.

มีงานให้เหนื่อย ... ก็เพราะว่าโชคดีที่ยังมีงานทำ

เมื่อมีงานทำ ก็แปลว่า .. พรุ่งนี้ เราจะยังมีกิน

เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งท้อกันเนาะ

มีเสียงบ่นว่ากลับบ้านช้า ...

ถึงจะงี่เง่าชอบไล่ให้นอนที่ทำงาน ..

แล้วก็หอบลูกเต้าหนีออกจากบ้าน ...

ก็เพราะว่ายังมีคนที่รอการกลับไปของเรา ....

เดี๋ยวเอาไว้เคลียร์งานให้สบายใจก่อน

จะมานั่งอัพบล็อคยาว ๆ ดีก่า

ตอนนี้ขอตัวก่อน ... ปวดลูกกะตาสุดตรีน

มะไหวแว๊วววววววววววววววว

^_____________________^

.

.

.

.

.

ปล. งานเยอะ แต่ก็มีเวลาคิดถึงครอบครัวนะคับ

ปล. รักส์เมียที่สุด ( +ไทนี่ + ภูมิ + ลูก ๆ ทุกคน )

.

.

.

:: เปิดแล๊นนนนน !!! ::

.

.

ในที่สุด ... ก็ได้ฤกษ์เปิดตัวอย่างเป็นทางการ

เนื่องจากประสบอุบัติเหตุทางสถานการณ์นิโหน่ย

ก็เลยทำให้สิ่งที่ตั้งใจไว้คลาดเคลื่อนไปนี๊ดดดดด

.

.

อันที่จริงก็ไม่นิดนะ

เพราะว่ามันคลาดเคลื่อน " ทั้งหมด " เลยตะหาก

จากที่ตั้งใจไว้ว่า

จะตื่นเช้า ๆ ไปทำบุญกัน

เที่ยง ๆ บ่ายก็ไปหาซูชิกิน ( ตะง้านมาหลายวัน )

ส่วนดินเนอร์ ... ก็ทำไรกินกัน 2 คนที่บ้าน

แระก็จะอัพหน้าเปิดบล็อคตอนกลางคืน

แต่ในความเป็นจริง .. วันนั้น

ตื่นมา 10 โมงก่า ๆ

กลิ้งไปกลิ้งมารู้ตัวอีกที ... เกือบเที่ยง

สรุปว่าช่วงเช้านอนกันหัวบี้แบน

ไม่ได้มีสาระอะไรแก่ชีวิตเลย ..

จนบ่าย คุงพ่อ คุงแม่ คุงน้องชายมีงานที่กรุงเทพ

ก็เลยไปลักพาตัวแม่มา ... พาแม่ไปเที่ยวซะเลย

ที่รักส์อาสาเป็นไกด์นำเที่ยวตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง

พาแม่เดินช็อปปิ้ง .. 99% เป็นของรับประทานล้วน ๆ

อีก 1% ที่เหลือ ซื้อยาดมให้แม่

ปิดท้ายที่ตลาดด้วยก๋วยเตี๋ยวเนื้อ

ปากเป็ดย่าง หมูตะไคร้ และ ไอติมกะทิสด

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่เถิดเทิงทิงนองนอยขนาดไหน

แม่บอกว่า คราวหน้าถ้าจะมา

จะนุ่งผ้าถุงมา .. ถามว่าทำไม

" เพราะว่าเวลากินเยอะ ๆ แล้วจะได้ไม่อึดอัดพุงไง "

__"__ ..... ลูกขอโทษถ้าทำให้ลำบากขนาดนั้น

.

.

.

ต่อจากนั้นก็ไปทำบุญกัน

ไหว้พระ .. ให้อาหารปลา

แล้วก็กำลังจะพาแม่ไปเดินช็อปปิ้งต่อ

แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็บังผุด

ฝนเทลงมาให้ ห่า โครต ใหญ่ ...

จากที่ตั้งใจจะพาแม่ไปเดินเล่นแล้วค่อยมอบตัวคืนให้พ่อ

ก็เลยกลายเป็นว่าต้องพาแม่หาที่หลบฝน

หลบเข้าบ้านแมร่งเลย .....

แระโทรให้พ่อหาทางมารับตัวแม่คืนเอาเอง

แต่ไม่รุ้ไปไงมาไง ...

อยู่ก็ตามพ่อกะแม่กลับอยุธยาซะงั้น

.

.

ความจริงชอบนะตอนฝนตก

มันเย็นดี .....

ตกเหมือนจะช่วยฉลองวันเกิดให้

เสียอย่างเดียว ... มันทำให้หน้าบ้านน้ำท่วม

ตอนที่พ่อมารับ

เรา 3 คน ( โอส์ มดส์ และ แม่ )

ต้องตะแคง ๆ กันไปในท่าตุ๊กแกตะกายขอบตึก

เลาะ ๆ ไปตามฟุตบาทกว่าจะไปถึงรถ

แถมพ่อเอาของเล่นใส่ที่นั่งด้านหลังมาล้นพิกัด

สรุปว่า ... ที่ นั่ ง เ ต็ ม ....

พ่อกะน้องนั่งหน้าคนละเบาะแล้ว

3 ชีวิตข้างหลังต้องหนีบซ้อนกันไปจนถึงอยุธยา

.... เหน็บและตะคริวผลัดกันแดรกตามอัธยาศัย ....

.

.

ที่จริงถึงจะไม่ได้ทำอย่างที่วางแผนไว้

แต่ก็ได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจ

ก็คือ ได้ไปทำบุญ ...

ได้ดูแลผู้หญิงที่เจ็บที่สุดตอนเราเกิด

ได้พาแม่ไปเที่ยว .... และอิ่ม

ที่สำคัญที่สุด ...

คนสำคัญของผมอยู่กันพร้อมหน้า

ทั้งครอบครัว และคนรัก

แค่นี้ .... ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

( แต่ใครให้ของขวัญก็เอานะ )

.

.

วันนี้อุปกรณ์ไม่พร้อมแต่อยากอัพ

พรุ่งนี้จะมาใหม่ ...

เอารูปของขวัญวันเกิดที่ถูกใจที่สุดมาแปะให้ดู

วันนี้ .... ต้องขอตัวก่อน

ลูกชายโดนจับไปเรียกค่าไถ่ 2 เดือนแล้ว

ยังไม่ได้ไปไถ่ตัวคืนมาเลย

... ฝีมือ พี่ที่ทำงาน ....



.

.