:: หน้าแรกของเดือน ::

.

.

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่

ที่ไม่ได้จรดปลายนิ้ว (สั้น ๆ) ลงแป้นพิมพ์

เขียนอะไรโน่นนี่ที่สาระมีมั่งไม่มีมั่ง

1 เดือนที่ผ่านมา

หัวปักหัวปำอยู่กับการอ่านหนังสือสอบ

เหนื่อยสายหัวแทบขาด ...

ทำงาน อ่านหนังสือ ไปสอบ

ทำงาน อ่านหนังสือ ไปสอบ

ทำงาน อ่านหนังสือ ไปสอบ

เดินเป็นวงกลมแบบนี้อยู่ 1 เดือนเต็ม ๆ

แต่มันก็คุ้ม .. พอหลังจากฝนซาฟ้าก็เปิด

ตอนนี้เรื่องสำคัญก็ใกล้จะสำเร็จไปอีกเรื่อง

รู้สึกเหมือนหัวเริ่มจะเบาขึ้น .. ใจก็เปิดกว้างขึ้น

ตอนนี้เคลียร์งานเสร็จหมดแล้ว ...

ฮึ๊บ บ บ บ บ บ บ บ ....... (บิดขี้เกียจ 8 เกลียวครึ่ง)

.

.

ปัญหาที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ก็คือ

มัวแต่ติดแหงกกับการตั้งใจเรียนให้จบ ... จนลืม

ลืมโครงการที่วางแผนไว้ซะดิบดี

ความเป็นตัวของตัวเองหล่นหายไปนิด ๆ

ความฝันที่วาดเส้นทางเอาไว้ .. ดูกระท่อนกระแท่นไปหน่อย

ช่วงนี้เป็นช่วงเก็บสิ่งละอันพันละน้อย

ปะติดปะต่อจิ๊กซอความฝันที่ถูกวางค้าง ๆ คา ๆ

ให้กลายเป็นภาพที่สมบูรณ์ ... ซะที

.

.

.

วันนี้มีโอกาสได้อ่านเรื่องความรักของผู้ชายคนหนึ่ง

ที่หลงรักหญิงสาว .. ผู้เป็นดังดอกฟ้า

โชคดีที่สุดเกิดขึ้นกับชายคนนี้ตรงที่ว่า

เธอเอง ก็มีใจให้เขาไม่ต่างกัน

ทั้งพ่อแม่ฝ่ายหญิงก็ไม่ได้คัดค้านความรักของคนทั้งคู่

เพียงแต่ต่างฝ่าย .....

ต่างไม่เคยเอ่ยปากบอกความในใจซึ่งกันและกัน

ฝ่ายหญิงป่วยเป็นโรคหัวใจ ..

และไม่ต้องการให้ตนเองเป็นเหมือนห่วงรั้งความเจริญของชายหนุ่ม

ทางด้านฝ่ายชาย ... คิดแต่จะมุ่งมั่นเพื่อที่จะสร้างตน

ให้ทัดเทียมกัน เพราะไม่ต้องการให้คนที่ตัวเองรักต้องอับอายใคร

จนถึงวันที่คิดว่าพร้อมที่จะสร้างครอบครัวร่วมกัน

ลมหายใจสุดท้ายของฝ่ายหญิงก็ไม่ยาวเพียงพอแม้ให้เค้าได้พูดคำว่า “รัก”

บ้านหลังงามโอ่โถง ก็กว้างเกินกว่าจะอยู่คนเดียว

รถยนต์คันหรู จะมีประโยชน์อะไรหากไม่มีใครให้ร่วมเดินทาง

แหวนเพชรราคาแพงระยับ .... แต่ปราศจากคนอยากให้แหวนสวม

และกว่าจะได้รู้ว่าความรักที่ฝ่ายหญิงมีให้ตลอดมานั้น

ยิ่งใหญ่ ... และมากมายเกินกว่าจะหาสิ่งใดทดแทนได้

ณ เวลานั้น .....

ก็ไม่สามารถเรียกแม้เพียงเศษเสี้ยวของมันกลับคืนมา

.

.

ว่ากันว่า ... คนที่โชคดีที่สุด

ไม่ใช่เพราะเค้ามีในสิ่งที่ดีที่สุด

แต่คนที่โชคดีที่สุด .....

คือคนที่ค้นพบสิ่งที่ดีที่สุด ..ในทุกสิ่งที่เค้ามี

เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน

ลมหายใจที่มีให้ใช้ฟรี ๆ นี้จะหมดโปรโมชั่นลง

เพราะไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่

สิ่งมีค่าจะสูญหายไปจากการครอบครอง

หากเวลาที่ผ่านมาเคยทำของมีค่าหล่นหาย

จะรู้ซึ้งดีว่าเวลาที่ไม่มีให้แก้ตัวนั้น ... ปวดร้าวเพียงใด

แค่สร้างความรู้สึกดี ๆ ให้กันในวันที่คน ๆ นั้นยังสามารถรับรู้

แต่หากเคยตั้งใจสร้างความเจ็บปวดหัวใจให้ใคร

ในเวลาที่โกรธ .... หรือไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ลองหาวิธีที่จะไม่ทำแบบนั้นกับใครซ้ำแล้วซ้ำอีก

เพราะคำขอโทษ .......

..... จะไม่มีค่าอะไรเลยในวันที่ไม่มีใครอยู่รับฟัง .....

.

.